Οι Ολυμπιακοί αγώνες, που ανασυστήθηκαν ως παγκόσμιοι πριν από 112 χρόνια και γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια αποτελούν ένα ερέθισμα, για να σκεφτούμε γιατί καταργήθηκαν επίσημα για 1500 χρόνια και με ποιο ήθος ξαναγεννήθηκαν στην παγκόσμια σκηνή. Ούτε πριν από την κατάργηση τους είχαν το γνήσιο ήθος, που τους απέδιδε ο λαός - ο λαός πάντα βλέπει τον κόσμο αθώα και ιδανικά - ούτε βέβαια μετά την ανασύσταση τους το 1896. Ούτε η εκεχειρία ελειτούργησε ποτέ ούτε το Ολυμπιακό ιδεώδες υπερίσχυσε επάνω στα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Και σε μια εποχή, που η πλειοψηφία των Ελλήνων ήταν πλειοψηφία Χριστιανών και μάλιστα μαρτύρων, οι ειδωλολατρικές τελετές, που γίνονται στους αγώνες, ήταν πρόκληση, όταν δεν ήταν μουσειακού χαρακτήρα.

Οι μάρτυρες της πίστης ήταν ο καινούργιος τύπος αθλητών, που έδιναν τη ζωή τους για να μαρτυρήσουν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Κι αυτή η αλήθεια έγινε το θεμέλιο του
παγκόσμιου πολιτισμού.

Ηρωικό φρόνημα είχαν πάντοτε οι νέοι μας και το έδειξεν η τραγωδία με τις ηρωίδες της. Μετά την επικράτηση του Ευαγγελίου δόθηκε ο λόγος του ηρωισμού και των αγώνων και αυτός ήταν ο Λόγος Χριστός. Αυτοί οι αγώνες έκαναν τους νέους άξιους όχι μόνο για ένα στεφάνι ελιάς αλλά για την αιώνια βασιλεία. Αυτοί οι αγώνες δεν αμαυρώθηκαν ποτέ.

(πρόλογος του βιβλίου)