`Οι Τελευταίες Επιστολές του Τζιάκοπο Όρτις` δεν είναι ένα βερθερικό δράμα, όσο και αν η ρομαντική ατμόσφαιρα η οποία καλύπτει τη μελαγχολική ανάδυση της υποκειμενικότητας ως μοναδικού εκφραστή του κόσμου και της ψυχής του κόσμου (Weltseele) συγκροτεί μιαν ενιαία αντίληψη και μιαν ενιαία στάση του ρομαντικού υποκειμένου. Το ρομαντικό υποκείμενο και το πάθος του, η αισθητική του δεκτικότητα και η μοναδικότητά του, το βάθος του το φαντασιακό και η εις εν πλάττειν ενεργητικότητά του ως vis formandi, η οποία κατ`εξοχήν μετουσιώνει ποιητικά και μεταστοιχειώνει τον κόσμο, τον θεσμίζει φαντασιακά ex nihilo, τον υποστασιώνει και τον αποδίδει ως προβολή του υποκειμένου, όλα αυτά ενεδρεύουν μέσα στις Επιστολές και προσδίδουν στη μορφή του Τζιάκοπο Όρτις την κεντρική της θέση μέσα στη ρομαντική Weltanschauung. Θα έλεγα μάλιστα ότι ο Τζιάκοπο Όρτις είναι ο ίδιος μια vis formandi, ένας τελεστής μιας ριζοσπαστικής επαναδιαπραγμάτευσης του κόσμου, και κατά συνέπεια επαναδιατύπωσής του κατά το πρόταγμα της ρομαντικής φαντασίας. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]