Σήμερα έχουμε πολλές ευκαιρίες για να διαπιστώσουμε ότι οι πολιτισμοί είναι θνητοί· η ψυχή όμως; «Έχουμε ακόμα μια ψυχή;» αναρωτιέται η Julia Kristeva, που μέσα από τις «Νέες Αρρώστιες» της διαβλέπει την απειλή της εξαφάνισής της. Το ερώτημα που τίθεται αφορά στην τύχη του φανταστικού μέσα στην παράλογη πραγματικότητα που ο Guy Debord ονομάζει «κοινωνία του θεάματος». Αυτός ο κόσμος των προκατασκευασμένων εικόνων μέσα στον οποίο ζούμε απειλεί θανάσιμα την εσωτερικότητά μας, την «ψυχική ζωή» μας, ενώ συγχρόνως καταργεί το σώμα μας παρέχοντας ένα υποκατάστατο ζωής. Η πραγματικά επικίνδυνη και σοβαρή απειλή είναι εκείνη που μας στερεί την επαφή με το σώμα μας και με το σώμα του άλλου, πλήττοντας την αισθητηριακότητά μας που είναι συνδεδεμένη με το φαντασιακό μας. Στο τελευταίο τέταρτο του αιώνα μας οι ταραχές πλέον είναι εσωτερικές· οι ψυχικές ταυτότητες κατακερματίζονται, η σχέση με το νόημα διαταράσσεται, το φαντασιακό εξοστρακίζεται, ο ψυχικός χώρος συρρικνώνεται· τα άτομα κινδυνεύουν να χάσουν την «ψυχική τους ζωή», που δεν είναι μόνο η πνευματική ζωή, αλλά σε αυτήν ενσωματώνεται κι αυτό που η Kristeva ονομάζει «εμπειρία», η οποία ως έννοια συμπεριλαμβάνει τη σκέψη, το συναίσθημα, τη σεξουαλικότητα, τη φαντασίωση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εμφανίζονται Νέες Αρρώστιες της ψυχής, που συνίστανται στο γεγονός ότι ολοένα και περισσότερα άτομα παρουσιάζουν δυσκολία στο να αναπαραστήσουν τις συγκρούσεις τους, τα πάθη τους, τα δράματά τους, τα τραύματά τους. Ως αποτέλεσμα έχουμε το πέρασμα στην πράξη, δηλαδή, είτε τη βία, είτε την απόπειρα κατάπνιξης όλων αυτών με ναρκωτικά, είτε τις ψυχοσωματικές αρρώστιες. [. . .]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]