Όταν μια κοινωνία θέτει απαγορευτικούς κανόνες που αφορούν τη σεξουαλικότητα, τι θέλει να απορρίψει και γιατί; Τι θέλει να προγράψει και τι να επιβάλλει; Ακολουθώντας τη γραμμή που χάραξε ο Claude Levi-Strauss, η Francoise Heritier ανανεώνει την ανθρωπολογική προβληματική σχετικά με την οικουμενική ισχύ της απαγόρευσης της αιμομιξίας, εισάγοντας την έννοια της `αιμομιξίας δεύτερου τύπου`. Γιατί ορισμένες κοινωνίες θεωρούν αιμομικτική τη σχέση ανάμεσα σε συγγενείς εξ αίματος του ίδιου φύλου που μοιράζονται τον ίδιο σεξουαλικό σύντροφο; Και πως σχετίζεται αυτή η απαγόρευση με τον κανόνα σύμφωνα με τον οποίο, στις δυτικές κοινωνίες, απαγορεύεται σε έναν άνδρα να παντρευτεί την χήρα του πατέρα του ή του γιου του ή ακόμα την αδελφή της πεθαμένης γυναίκας του; Διατρέχοντας την απόσταση από τους αρχαίους πολιτισμούς ως τους μοντέρνους καιρούς, από τις `εξωτικές` και `πρωτόγονες` κοινωνίες ως τις σύγχρονες μεταβιομηχανικές και από τις μεγάλες αφηγήσεις της Βίβλου, του Ταλμούδ και του Κορανίου ως τις τηλεοπτικές σαπουνόπερες, `Οι δύο αδελφές και η μητέρα τους` προτείνουν μιαν ενιαία ανθρωπολογική θεωρία της αιμομιξίας και ανατέμνουν τους μύθους που συνεχίζουν να στοιχειώνουν το κοινωνικό μας φανταστικό σύμπαν.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]