Το 1816 κυκλοφόρησε στην Βιέννη, μεταφρασμένος ελεύθερα `εις την λαλουμένην ημών γλώσσαν`, ο `Φιλάργυρος` του Μολιέρου. Εκδότης του, ανώνυμος, ήταν ο Θεσσαλός λόγιος και ιερωμένος Κωνσταντίνος Οικονόμος, δάσκαλος τότε στην Σμύρνη, όπου μεταφέρει άλλωστε και την δράση του έργου. Απόπειρα προσαρμογής στα ήθη της προεπαναστατικής κοινωνίας, ο `Εξηνταβελώνης` -μετονομασία του βασικού ήρωα, η οποία, με τον καιρό, πήρε αξία τίτλου- έβγαινε από τον συγκερασμό μιας χυμώδους ιδιοσυγκρασίας με την ελευθεροφροσύνη του κοραϊστή. Ο φιλάργυρος έπαυε να είναι μόνο ένας δυνάστης σε οικογενειακή κλίμακα. Γινόταν και εχθρός του διαφωτισμού, αντίμαχος στα καλά της πολιτείας. Αυτό το φιλελεύθερο πνεύμα, από κοινού με την γλωσσική ζωντάνια και την καίρια χρησιμοποίηση της ιδιωματικής ομιλίας, εξηγεί ίσως την δημοτικότητα που γνώρισε το κείμενο. Η αναπλαστική δύναμη και η σκωπτική ευστοχία του Οικονόμου έδωσαν στον `Εξηνταβελώνη` μερικά από τα προνόμια της πρωτοτυπίας. Και η ανταπόκριση του κοινού έδειξε πως δεν ήταν σφετερισμένα.