Τούτη η γραφή, φίλη και φίλε αναγνώστη - περιπατητή είναι κάτι αλλιώτικο, κάτι διάφορο κάτι αλλοτινό.
Είναι λόγος ποιητικός που αναπαριστάνει και ζωγραφίζει πεζά, απλά, ανθρώπινα μια ζωή μέσα στη φύση, σαν σπίτι, σαν καταφύγιο, σαν μια προέκταση της πραγματικότητας, που έτυχε έτσι να είναι.
Έχει το σεργιάνισμα τούτο στο χθες, λες και είναι το σήμερα πολλών, μια φυσικότητα και μια αγνή δραματικότητα που χωρίς υπερβολές άλλοτε τρομάζει άλλοτε χαϊδεύει, άλλοτε τραγουδά απαλά, αλλά ανθρώπινα.
Θάλεγε κανείς ότι δεν ξεφυλλίζει ένα βιβλίο, αλλά κινηματογραφεί μ` ένα αργό ρυθμό χρόνων, πολλών χρόνων, ένα θεατρικό δρώμενο, που ενώ εστιάζεται στο συγκεκριμένο άνθρωπο μιας πρόσφατης εποχής, διατηρεί συνάμα και την αφηρημένη παρουσία ενός τρόπου ζωής, αναγκαίου και υπαρκτού, διαχρονικού και παγκόσμιου, ακόμα και σήμερα.
Μέσα σ` ένα φυσικό περιβάλλον που δεν αναδεικνύεται και δεν περιγράφεται σαν τέτοιο, γιατί απλά έτσι είναι και πρέπει να είναι, αδρά και χωρίς ιδιαίτερη στόχευση καταγράφεται η λαλιά η τοτινή, μοναδική, αναντικατάστατη, ανάγλυφη και παραστατική.
Ο ίδιος ο λόγος, η γλώσσα και η ίδια η ζωή.
Αναδεικνύεται αβίαστα ο τοπικός πολιτισμός, η προοπτική μιας ζωής με αυθεντική ποιότητα και πιστότητα.
Θα ήταν ιεροσυλία εγώ ή εσείς αναγνώστες μου να επιχειρήσουμε να βγάλουμε άλλα συμπεράσματα για στοχεύσεις του βιβλίου τούτου ή του συγγραφέα μας που δεν υπάρχουν.
Όμως ο λόγος είναι ο ίδιος ένα μήνυμα, που φθάνει στις αισθήσεις και το νου, στο λογισμό και το συναίσθημα και μας επιτρέπει και ανάταση και υπέρβαση.
Τι όμορφα και τι απλά παρουσιάζεται μία πολιτισμική ποικιλία, μιας μονότονης και μονόχνωτης διαβίωσης!
Τι όμορφα και απλά καταδεικνύεται ότι και εκεί στην εσχατιά της πατρίδας, στο σύνορο, στο χωριό, μπορείς να βιώνεις και να δημιουργείς να πορεύεσαι με χαρά, με πόνο, με συγκίνηση γιατί όχι και με άποψη;
Βαθύτερες ανάγκες, αξίες, πεποιθήσεις, παραδόσεις, βιώματα και ένστικτα, δείχνουν μια άλλη, αλλοτινή παρουσία.
Εκεί στο χωριό, ο άνθρωπος δεν αναζητεί τον ιστορικό, ζει τη δική του ιστορία, το δικό του χρόνο, μέσα στο όλο, που το κρατά μακριά του, γιατί νοιώθει ότι τον απομακρύνει για πάντα από το δικό του χώρο, κι αυτό του δίνει πόνο.
Κι όσο κι αν ο συγγραφέας μας, ο Δάσκαλος ο Σπύρος ο Καλογήρου, θέλει να αναδείξει τον κρυπτογραφικό τοπικό λόγο, εμείς συνεπαρμένοι αποτυπώνουμε την ίδια τη ζωή καθώς ξετυλίγει αδρά το νήμα της και αποκρυπτογραφούμε τον χώρο και νοιώθουμε ότι είμαστε μέρος της τοπικής ιστορίας.
Φίλε αναγνώστη, πατριώτη, γνώμη μου είναι τούτη την απλή συναρπαστική κυριολεκτικά οπερετική παρουσίαση και διαδρομή, μην τη διακόψεις με στάσεις και αναγνωστικές, τυπικές διακυμάνσεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]