Η επαναδημοσίευση της μελέτης αυτής σε λιγότερο από 3 χρόνια σημειώνει την επικαιρότητα του θέματος και την αναγκαιότητα για συνεχή «Προγραμματισμό του τομέα υγείας στην Ελλάδα». Πριν από λίγα μόλις χρόνια η υγεία ενός πληθυσμού ή μιας κοινωνικής ομάδας ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την ιατρική περίθαλψη. Υπήρχε η αντίληψη ότι όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των γιατρών, των νοσηλευτών και των νοσοκομειακών κρεβατιών σε μια χώρα, τόσο υψηλότερο θα είναι και το επίπεδο υγείας του πληθυσμού της. Οι πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι πολλές χώρες με αναπτυγμένα υγειονομικά συστήματα παρουσιάζουν ταυτόχρονα και υψηλούς δείκτες θνησιμότητας, κυρίως στις νέες ηλικίες. Αντίθετα, χώρες με λιγότερο αναπτυγμένα συστήματα και λιγότερες κατά κεφαλή δαπάνες παρουσιάζουν σχετικά καλύτερους δείκτες επιβίωσης. Έτσι άρχισε να διαμορφώνεται μια νέα φιλοσοφία, βάσει της οποίας η υγεία και μακροζωία δεν είναι πια ένα απλό ιατρικό ή υγειονομικό φαινόμενο, και κατά συνέπεια ο προγραμματισμός και η οργάνωση του υγειονομικού συστήματος απαιτεί την πολυδιάστατη και διατομεακή διερεύνηση όλων των οικονομικών, κοινωνικών, βιολογικών και πολιτιστικών παραγόντων που επηρεάζουν τη σωματική και ψυχική υγεία του ατόμου. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]