Με τον αέρα του Διαφωτισμού που πνέει ακόμη, λίγα μόλις χρόνια από την ολοκλήρωση του Αγώνα, και συγκεκριμένα μέσα στη δεκαετία του `30, γράφονται και τα πρώτα νεοελληνικά μυθιστορήματα. Παράλληλα η μετάφραση ξένων αντίστοιχων έργων έρχεται να ενισχύσει την προσπάθεια αυτή, καλλιεργώντας το κατάλληλο κλίμα υποδοχής για το νεόφερτο είδος.
Από τα 5 έργα που θα δουν το φως της δημοσιότητας ξεχωρίζει από κάθε άποψη «Ο πολυπαθής», ο «Ελληνικός Ζιβλάσιος», όπως θα τον χαρακτηρίσει ο ίδιος ο δημιουργός του, ο Γρηγόριος Παλαιολόγος, εννοώντας το picaresco μυθιστόρημα «Gil Blas» του Γάλλου Le Sage.
Η παρουσία του δεδηλωμένου προτύπου δεν μειώνει καθόλου την αξία του έργου. Ο γεωπόνος Παλαιολόγος έχει ευστοχήσει από κάθε άποψη στην προσπάθειά του να κατευθύνει το νέο είδος προς ένα δρόμο που να του επιστρέψει να αναπτυχθεί φυσιολογικά. Η πρόθεσή του μαρτυρείται, άλλωστε, και από τη συνέχεια που έδωσε ο ίδιος μετά 3 χρόνια, τον «Ζωγράφο», την πρώτη υποτύπωση «αθηναϊκού» μυθιστορήματος. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]