. . . Μια καταπληκτική συνάντηση, όπου ο 5ος αι. π.Χ. συνομιλεί με τα νεότερα χρόνια του τόπου μας. Όπου πλούτος μοτίβων νεοελληνικών παραμυθιών στις παραλλαγές της Θράκης απαντούν εύστοχα σε μοτίβα του μύθου της Άλκηστης. Ο λόγος έδειξε το ίδιο υπόγειο ποτάμι της σκέψης και της καρδιάς με τις ανησυχίες, τους πόνους, τις ανάγκες και τις αξίες τους, να συνδέει δύο απομακρυσμένες χρονικά εποχές του Έλληνα. Ό,τι κι αν πήρε ο Ευριπίδης από την παράδοση, προφορική κυρίως, και στον καιρό του γραπτή, ό,τι μετουσίωσε στη δική του τέχνη και φιλοσοφία, αυτό ξαναγύρισε στις πηγές του πιο πλούσιο, για να συνεχίσει τη ροή του. Να γίνει δημοτικό τραγούδι, λαϊκό παραμύθι, παροιμία, λόγος στον Σικελιανό και τον Παπαδιαμάντη. Όσο για τη Θράκη, που προσεκτικά παρακολουθεί τον κόσμο και κρατά σφικτά τα γκέμια στα άγρια άλογα των Ανέμων, που πάντα κατοικούν τη γη της, φαίνεται να χαίρεται ιδιαίτερα με τα παραμύθια της (Ιλ. Ψ, στ.229). Μέσα από αυτά οι Θρακιώτες μίλησαν για την αξία της καλής νύφης και την ανάγκη της οικογένειας. Σεβάστηκαν πολύ το Θάνατο και το πένθος του. Εκτίμησαν και τραγούδησαν τη ζωή και τη δημιουργία.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]