«`Ο μίτος τη Αριάδνης` μάς οδηγεί μέσα στους λαβύρινθους των αιώνων από την Κρήτη του Μινώταυρου ώς την Αθήνα των νέων Ολυμπιακών Αγώνων, από τους μυθικούς χρόνους της αρχαιότητας στα χρόνια αμέσως μετά τη στροφή της χιλιετίας. Χρόνοι και καιροί, θέατρα και ιστορία. Και η ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου αρχίζει στην Κρήτη και οδηγεί στην Αθήνα, από μια κορύφωση του αναγεννησιακού πολιτισμού σε μια κορύφωση της σύγχρονης ελληνικής δραματογραφίας και άνθησης του θεάτρου. Η Αθήνα ξεπέρασε ίσως, όσον αφορά τον αριθμό των θεάτρων, κάθε άλλη ευρωπαϊκή μητρόπολη. Μητρόπολη του θεάτρου λοιπόν και πάλι. Οι λαβύρινθοι της ιστορικής διερεύνησης του ελληνικού θεάτρου είναι ένα ταξίδι μαγευτικό, σαγηνευτικό, στις κρυπτές και τις κατακόμβες των αρχείων και στη σκόνη και τη σιωπή των βιβλιοθηκών, φτάνει να έχεις κουράγιο και αντοχή, και μάτια ανοιχτά, ταξίδι με απρόοπτα και αντιξοότητες, με μίτο τον ενθουσιασμό κι εφόδια την υπομονή, την επιμονή και τη διαίσθηση, το ένστικτο της διεξόδου, όταν πρέπει να αποφασίσεις, στα σταυροδρόμια. Αυτά τα σταυροδρόμια. Με το χρονόμετρο στο χέρι κλείνεις τα μάτια και αφήνεις ελεύθερο το νου και την καρδιά...
Ο τόμος αυτός, που αφιερώνεται στη γυναίκα μου, συγκεντρώνει 10 θεατρολογικά μελετήματα, σχεδόν όλα ανέκδοτα, από τον τελευταίο χρόνο των ερευνητικών μου αναζητήσεων και περιπλανήσεων και αφορούν, σχεδόν στο σύνολό τους, πτυχές της ελληνικής ιστορίας του θεάτρου, από το Βυζάντιο ώς τον Μεσοπόλεμο, με εξαίρεση το δεύτερο κεφάλαιο που έχει συγκριτική σκοπιά. Το έκτο κεφάλαιο αφορά τις ελληνικές και θεατρικές πτυχές του «Μεγάλου της Βαϊμάρης», του Γκαίτε, το όγδοο ανήκει στα κεφάλια της πρόσληψης. Δύο κεφάλαια, το πρώτο και το τρίτο, θίγουν και ζητήματα της υποκριτικής και της παράστασης».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]