Ο λόγος των ελληνικών μέσων ενημέρωσης, πολλαπλασιασμένος αντίλαλος των διεθνών πρακτορείων ειδήσεων ή αυθεντικό προϊόν της εγχώριας κοινότητας των επαγγελματιών δημοσιογράφων και των συνεργατών αρθρογράφων που εκλαϊκεύουν τον λόγο των επιστημών, της τεχνολογίας και της θεωρητικής κριτικής, αποτελεί σε μεγάλο βαθμό μιαν αχαρτογράφητη επικράτεια. Εξίσου άγνωστος, ως προς το ιστορικό του διάνυσμα και τη γλωσσική/ειδολογική του σύσταση, είναι και ο πρωτεϊκός λόγος της μαζικής επικοινωνίας (διαφήμιση, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές σειρές, κόμικς κ.ά.). Εκτός από άρθρα που εξετάζουν το γλωσσικό ανάγλυφο ή την κειμενική ταυτότητα ειδών της διαμεσολαβημένης επικοινωνίας και ενημέρωσης -τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός ότι πληθαίνουν ενθαρρυντικά -, ευάριθμες είναι οι μεγαλύτερης έκτασης μελέτες ή οι συλλογικές απόπειρες ανάλυσης του λόγου των ελληνικών μέσων ενημέρωσης.
Ο παρών τόμος φιλοδοξεί να καλύψει ουσιώδη κενά στη μελέτη της σύγχρονης ελληνικής δημοσιογραφίας και διαφήμισης. Συγκεντρώνει 19 άρθρα που ανιχνεύουν το συμφραστικό, πολιτισμικό και ιδεολογικό πλαίσιο, τα οργανωτικά πρότυπα, τις στρατηγικές λόγου και το ύφος πολλών ειδών της έντυπης και τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις ο άξονας της ανάλυσης δεν είναι το είδος λόγου αλλά οι γλωσσικές αναπαραστάσεις φαινομένων που συνδέονται στενά με τον λόγο των μέσων ενημέρωσης, όπως οι γλωσσικές ιδεολογίες, η χρήση των πηγών ή η διαχείριση του διαδικτύου ως νέου διαύλου επικοινωνίας και ενημέρωσης. Επίσης, μελετώνται γλωσσικές ιδιαιτερότητες και είδη του διαφημιστικού λόγου. Τέλος, φωτίζεται με επάρκεια, ελπίζουμε, και η ταυτότητα του `ελληνικού παραδείγματος`: η αναπόφευκτη στοίχισή του σε επαγγελματικές παραδόσεις της μητροπολιτικής Δύσης - εσχάτως και στην `οικουμενικότητα` του παγκόσμιου ιστού - αλλά και η εθνική και πολιτισμική ιδιοπροσωπία του.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
