... Πέραν της χωροταξικής αναδιάρθρωσης της χώρας σε πιο ισόρροπη βάση, η Ελληνική πόλη βελτίωσε εντυπωσιακά και τους δείκτες ιδιοκτησίας κύριας κατοικίας. Και χάριν στις διαρθρωτικές συγχρηματοδοτούμενες παρεμβάσεις, καθώς και στις συμπράξεις ιδιωτικού/ δημόσιου, απέκτησε πυρήνα βασικών τεχνικών και κοινωνικών υποδομών. Όμως οι βελτιώσεις -που σε ορισμένες τους πτυχές παραμένουν εύθραυστες, όπως η μορφολογία ή οι μετακινήσεις- είναι αναντίστοιχες με το διαμέτρημα, της οξείας αστικής κρίσης. Με τον πολεοδομικό σχεδιασμό να παραμένει σε σαφή υστέρηση έναντι των, μοναδικών σε εύρος, ταχύτητα και ευμεταβλητότητα, εξελίξεων....

...Είναι σαφώς ώριμες οι συνθήκες διαμόρφωσης μιας συγκροτημένης πολιτικής για το χώρο, σκέψεις για τη διαμόρφωση της οποίας -υπό μορφή αυτοτελών άρθρων- παρατίθενται στο παρόν βιβλίο.

Για την επίτευξη του στόχου της αστικής αειφορείας, το σύνολο των προσπαθειών θα πρέπει να συντείνει στη διαμόρφωση μιας χωροταξικής πολιτικής που θα περιλαμβάνει: ουσιαστική ενσωμάτωση του κοινοτικού κεκτημένου, νέες Συνταγματικές ρυθμίσεις, σαφές και σταθερό θεσμικό πλαίσιο, με παράλληλη άρση των ασαφειών, κενών, αντινομιών και αγκυλώσεων που χαρακτηρίζει ορισμένες πλευρές του θεσμικού οικοδομήματος και συντετμημένους χρόνους σχεδιασμού και θεσμοθέτησης των Σχεδίων, τροποποιήσεις σε επίπεδο εφαρμογής στη βάση σύγχρονων αντιλήψεων που αντιμετωπίζουν την χωρική αντανάκλαση της οικονομικής διόγκωσης, της αύξησης του ΑΕΠ, τις δημογραφικές ανακατατάξεις και την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, των τεχνολογικών εξελίξεων -δηλ. το δομημένο περιβάλλον- στον πυρήνα του προβλήματος, χωρίς αφορισμούς. Η διαδικασία χωρικών παρεμβάσεων οφείλει να είναι διαρκής, επίμονη και σε διαλεκτική σχέση με (νέες) προκλήσεις που αναφύονται. Η τρέχουσα οικουμενική κρίση, που φαίνεται να καθηλώνει την οικοδομική δραστηριότητα, καταδεικνύει κύρια αίτια του προβλήματος, αλλά και δίνει ερείσματα για απαντήσεις σε καινούργια φιλοπεριβαλλοντική πλατφόρμα όπου η έννοια της κατανάλωσης (και χωρικής) επανεξετάζεται.