Ο Ιβάν Μπούνιν, ο πρώτος νομπελίστας Ρώσος συγγραφέας, υπήρξε ένας αμετανόητος συντηρητικός· ένας αντιαστός, που θέλησε με το έργο του να περιγράψει τη γοητεία μιας εποχής που παρήκμαζε, μιας τάξης που κατέρρεε, ενός συστήματος αξιών που φυλλορροούσε· ένας στιβαρός πεζογράφος που επιδίωξε να αποτυπώσει στις σελίδες του την οδυνηρή βίωση της φθοράς της ρωσικής αυτοκρατορίας - της τάξης από την οποία προερχόταν και την οποία υπερασπιζόταν με πάθος. Γόνος γαιοκτημόνων από το Βορονέζ, της κεντρικής Ρωσίας, στενά δεμένος με τη γη, τις παραδόσεις, αλλά και την καθημερινότητα του μουζίκου (με τον οποίο τον συνδέει σχέση συμπάθειας και έλξης, αλλά και απόστασης), ο Ιβάν Αλεξέγιεβιτς Μπούνιν θα εγκαταλείψει στα 16 του χρόνια το αγρόκτημα του πατέρα του και θα εργαστεί για ένα διάστημα στο Χάρκοβο και την Πολτάβα ως υπάλληλος της στατιστικής υπηρεσίας, βιβλιοθηκάριος, δημοσιογράφος. Το 1887, σε ηλικία 17 ετών, δημοσιεύει το πρώτο του ποίημα· στα 1890 τις πρώτες του ιστορίες· και το 1897 την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, με τίτλο `Στην άκρη του κόσμου`. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]