(...) Στο πρώτο κεφάλαιο αναζητείται η προέλευση του ησυχασμού και ανιχνεύονται οι ρίζες του στη μυστική παράδοση της χριστιανικής Ανατολής. Παράλληλα, επισημαίνεται η πρώιμη γνωριμία της μυστικής παράδοσης του ανατολικού χριστιανισμού με τον κόσμο των Νοτίων Σλάβων που πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά τον εκχριστιανισμό του και η οποία αποτυπώνεται στη ζωή και το έργο των πρώτων νοτιοσλάβων αγίων ασκητών, όπως ο Ιωάννης της Ρίλας, ο Πρόχορος της Ψίνας, ο Γαβριήλ του Λέσνοβο, ο Ιωακείμ Οσογκόβου και ο πρώτος αρχιεπίσκοπος Σερβίας, Σάββας. Στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζεται η πορεία διάδοσης του ησυχασμού στον νοτιοσλαβικό κόσμο μέσα από τη ζωή και τη δράση των κυριότερων εκπροσώπων του όπως: ο Γρηγόριος Σιναΐτης, ο Θεοδόσιος από το Τύρνοβο, ο Ρωμύλος από το Βιδίνιο, ο τελευταίος πατριάρχης Τυρνόβου Ευθύμιος και οι στενοί του μαθητές, καθώς και ο αρχιεπίσκοπος Δανιήλ Β` και ο μοναχός Ησαΐας ο Αθωνίτης. Στο τρίτο κεφάλαιο μελετάται η πνευματική και πολιτιστική δραστηριότητα των ησυχαστών, η οποία διαμόρφωσε την ταυτότητα του νοτιοσλαβικού κόσμου. Πιο συγκεκριμένα παρουσιάζονται τα σπουδαία πνευματικά κέντρα που δημιούργησαν οι πρωτεργάτες του ησυχασμού και η επίδραση που άσκησε στην ασκητική γραμματεία, τη μεταρρύθμιση του λειτουργικού τυπικού της Εκκλησίας, την ανανέωση της αγιολογικής γραμματείας και τον εκσυγχρονισμό του γραπτού λόγου. Τέλος, στο τέταρτο κεφάλαιο παρουσιάζεται η επίδραση που άσκησε ο ησυχασμός στην εκκλησιαστική και πολιτική ζωή των ορθοδόξων Νοτίων Σλάβων και η οποία σφράγισε την ιστορική τους πορεία. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]