Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται την παρουσία των Ελλήνων της Ιωνίας στις αρχές του 20ου αιώνα και κυρίως τις τρεις φάσεις των διωγμών που υπέστησαν κατά τα έτη 1914-1922, αποσκοπώντας στην προσέγγισή τους ως ενιαίο φαινόμενο στην εξέλιξή του. Βάσει των θεματικά σχετικών και συγκριτικών πηγών περιγράφονται διεξοδικά και συγκεκριμένα οι τρόποι εκδίωξης, πάντοτε συσχετιζόμενοι με το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσονταν αφενός οι ελληνοθωμανικές σχέσεις κι αφετέρου το ενδιαφέρον των Δυνάμεων για την Εγγύς Ανατολή. Η περιοδοποίηση των διωγμών γίνεται σε εξάρτηση με την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Οθωμανική αυτοκρατορία και με το διεθνές συγκείμενο. Αποδίδονται οι τρόποι με τους οποίους διεξάγονταν, διαφοροποιείται η τυπολογία, αναλύονται οι διαφορές και οι ομοιότητές τους. Μελετάται η έκταση των διωγμών στη δυτική Μικρά Ασία, χρονικά και γεωγραφικά, και γίνονται συγκρίσεις μεταξύ των μεθόδων που εφαρμόστηκαν στα παράλια κέντρα και τη μεσόγεια επαρχία. Η διαχρονική εξέταση του φαινομένου επιτρέπει την παρουσίαση της κατάργησης των ισχυόντων θεσμών και των κοινωνικών δομών, που καθιστούσε αδύνατη τη ζωή των Ελλήνων. Αναδεικνύεται, τέλος, η μέθοδος δημιουργίας τουρκικής εθνικής συνείδησης και ενιαίας ταυτότητας ως βασική προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της κοινωνικής, φυλετικής, ιδεολογικής ανομοιογένειας των μουσουλμάνων της αυτοκρατορίας, οι οποίοι είχαν μοναδικό κοινό στοιχείο τη θρησκεία.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
