Ένας στοχαστικός άνθρωπος σαν τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη στα χρόνια εκείνα του 19ου αιώνα έβλεπε ότι αυτός ο όμορφος κόσμος έτρεφε και φιλοξενούσε στους κόρφους του δύο είδη ανθρώπων, σχεδόν θα λέγαμε δυο είδη λαού, τους διανοούμενους και τον απλό λαό. Τον ένα λαό τον σκηνοθετεί ο συγγραφέας στο διήγημα «Στην Αγι-Αναστασά» να είναι αρχαιολόγοι με διόπτρα, τον άλλον με τον Γιάννη τον Κούτρη, που απεκαλείτο και Γιάννης η γριά, γιατί ήταν άτριχος (. . .). Και οι δυο ομάδες χωριστά η κάθε μία κινούνται γύρω από το ερείπιο, που ο λαός το ονόμαζε Αγι-Αναστασά, γιατί πίστευε ότι κάποτε ήταν χριστιανικός ναός. Οι αρχαιολόγοι δεν αρκούνταν στη λαϊκή παράδοση, αλλά με τις επιστημονικές τους γνώσεις διετύπωναν θεωρίες για το τι ήταν στο παρελθόν αυτά τα χαλάσματα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]