Ο Αντόνιο Ταμπούκι, γνωστός στην Ελλάδα από το προηγούμενο βιβλίο του, "Μικρές παρεξηγήσεις άνευ σημασίας", μας προτείνει αυτή τη φορά μια μακρινή περιπλάνηση, γεμάτη μυστήριο και αναπάντεχες καταστάσεις. Ο ήρωας του βιβλίου φτάνει στην Ινδία αναζητώντας ουσιαστικά τα ίχνη κάποιου παλιού αγαπημένου φίλου, μετά από το γράμμα μιας άγνωστης γυναίκας. Στην περιπλάνησή του η αλήθεια θα διασταυρώνεται διαρκώς με την αμφιβολία και οι αντικατοπτρισμοί θα παραπλανούν τόσο τον ήρωα όσο και τον αναγνώστη. Ύποπτα ξενοδοχεία, ένα νοσοκομείο, συζητήσεις σε μια θεοσοφική εταιρία, μια παράξενη νυχτερινή συνάντηση σε κάποιο σταθμό, μια καταδιωγμένη γυναίκα με το άρωμα παρανομίας και μυστηρίου, ένας τερατόμορφος μάντης και, τέλος, μια νέα κοπέλα που παίζει το παιχνίδι της γοητείας με τους δικούς της κανόνες, συνθέτουν αυτό το μυθιστόρημα. Αν ο συγγραφέας φαίνεται να απόλαυσε τη διαδρομή, σίγουρα για τον αναγνώστη η απόλαυση θα είναι διπλή. Άλλωστε δεν είναι τυχαία η μεγάλη επιτυχία του βιβλίου αυτού, που το φέρνει τα τελευταία χρόνια συνέχεια ανάμεσα στις πρώτες προτιμήσεις του ιταλικού κοινού.

"Μπορεί ένα βιβλίο να σας παρασύρει σ` ένα μακρινό ταξίδι; Εμένα μου συνέβη με το "Νυχτερινό στις Ινδίες". Ως εραστής ανάρμοστων διαδρομών, λοιπόν, βρέθηκα στην Ινδία αφού είχα τελειώσει το πρώτο χέρι αυτής της μετάφρασης, με την προσδοκία πως "θα μπορούσε, με τη δύναμη που διαθέτει η πραγματικότητα, να ρίξει φως σ` αυτό το Νυχτερινό, στο οποίο αναζητείται μια Σκιά". Όμως η Σκιά αντί να φωτιστεί μεγάλωσε, η Ινδία μου φάνηκε ολόκληρη μια χώρα που την απειλεί η Σκιά -η πείνα, το κρύο, οι αρρώστιες- και το Νυχτερινό -που για μένα ήταν, όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο, μια διακριτική υπόκρουση- δυνάμωσε και με κατέβαλε. Τι κι αν αγόρασα κασέτες, τι κι αν θυμόμουν τα όσα μου έλεγε η Ελένη Καραΐνδρου, παραμονές που θα ταξίδευα, για τις λεπτές αποχρώσεις της ινδικής μουσικής, εμένα μέσα μου ο ήχος αυτής της χώρας έγινε βαρύς, αγωνία και τύψη για τον πολιτισμό μας, την έπαρση, τον εγωκεντρισμό και την κατανάλωση.

Έτσι, μ` αυτή την αίσθηση και με πολλή ταπεινότητα, ξανάσκυψα πάνω στη μετάφραση μετά το δικό μου "Νυχτερινό στις Ινδίες". Κι αν, όπως λέει ο συγγραφέας, "αυτό το βιβλίο, πέρα από αϋπνία είναι ένα ταξίδι" κι "η αϋπνία ανήκει σ` αυτόν που έγραψε το βιβλίο" ενώ "το ταξίδι σ` αυτόν που το έκανε", τότε ίσως και η μετάφραση μπορεί να προσθέσει τη δική της ταπεινή αϋπνία και το ταξίδι στο βιβλίο αυτό. Μια ανεπαίσθητη ίσως Σκιά όλ` αυτά, στα μάτια του αναγνώστη, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, κι ο καλός μου φίλος Antonio Solaro που μου σύστησε θερμά αυτό το βιβλίο, ένας αναγνώστης ήταν, που κατάφερε όμως να με στείλει στην άλλη άκρη της γης."

(Μυρσίνη Ζορμπά)