Γιατί η θάλασσα χαρακτηρίζεται `αμίαντη` στους Πέρσες; Τι κρύβεται πίσω από μια λέξη στην αφήγηση μιας ναυμαχίας άγριας και νικηφόρας, όπου αιμόφυρτα τα σώματα των εχθρών πέφτουν στη θάλασσα για να γίνουν βορά των ψαριών; Τι συμβαίνει σε ένα δράμα, στον Αίαντα, ή σε έναν πόλεμο, στον Τρωικό, όταν ο κεντρικός ήρωας συνωμοτεί τόσο πικρά κατά του εαυτού του; Τι συμβαίνει σε ένα δράμα, στην Ανδρομάχη, ή μετά από έναν πόλεμο, τον Τρωικό, όταν η Θέτις εμφανίζεται για να κλείσει το μύθο που η ίδια άνοιξε και που οι επίγονοι των ηρώων της Τροίας έχουν ολοκληρωτικά ευτελίσει; Κι αν υποθέσουμε πως οι ποιητές που θα τα έλεγαν αυτά, `αυτοί που θα μιλούσανε, πέθαναν όλοι νέοι`, και πως ο θεός ο ίδιος, ο Διόνυσος, πήγαινε να τους βρει, ποιο πλοίο θα διάλεγε και γιατί θα το διάλεγε για να ταξιδέψει ανάμεσα στους Βατράχους της Αχερουσίας, το χειμώνα εκείνον, ένα χρόνο πριν από το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου; Ο συγγραφέας προσεγγίζει τα θεματικά, τα γλωσσικά και τα δομικά στοιχεία των έργων και επιχειρεί κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που πηγάζουν από την ιδιάζουσα χρήση του μυθολογικού υλικού στα τέσσερα αυτά δράματα της κλασικής εποχής που με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο αφορούν όλα το τέλος και τις συνέπειες ενός πολέμου: του Περσικού (Πέρσες), του Τρωικού (Αίας, Ανδρομάχη) και του Πελοποννησιακού (Βάτραχοι, και πάλι Ανδρομάχη). Λέγεται συχνά ότι το δράμα είναι πάντα επίκαιρο, αλλά δεν λέγεται πάντα ότι το επίκαιρο είναι συχνά δράμα. Οι άνθρωποι ευτυχώς δεν αντιλαμβάνονται πάντα τι πραγματικά είναι επίκαιρο, ενώ, δυστυχώς, αντιλαμβάνονται πάντα τι πραγματικά είναι δράμα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]