Το έργο αυτό μπόρεσε και πήρε την τελική του μορφή χάρη στους ανθρώπους από τους οποίους εμπνεύστηκα. Θα ήθελα με τη σειρά μου να τους ευχαριστήσω για την αντοχή, την ανοχή, την υπομονή, μα πάνω από όλα για την συμπαράστασή τους μέχρι το έργο αυτό να βρει το Μονοπάτι του. Από τη συγγραφή του μέχρι την δημιουργία του σε Θεατρικό Έργο η συμβολή τους ήταν καθοριστική.

Η καθοδήγηση του καθηγητή – δασκάλου Θοδωρή Γράμψα με έκανε να πιστεύω πως όλα είναι θέμα πίστης. Το έργο αυτό δεν θα ήταν ποτέ ίδιο χωρίς τον Βασίλη Κόντη. Η υπομονή του, οι συμβουλές του και η γενναιοδωρία του είναι για μένα η πηγή της φαντασίας μου. Οι καλύτερες προτάσεις βγαίνουν αυθόρμητα εκεί που δεν το περιμένεις. Και ο Γιάννης Χουλιάρας έχει χάρισμα σε αυτό. Τα «Μονοπάτια του Μυαλού» χρωστάνε τον αγγλικό τους τίτλο (BrainPaths) και ίσως τις πιο «πικάντικες» φράσεις σε έναν ασυμβίβαστο άνθρωπο που το πάθος είναι ο απόλυτος οδηγός του, τον Πάνο Αλμπάνη.

Η Θεατρική Παράσταση οφείλεται στη συνεργασία πολλών ανθρώπων που εργάστηκαν με αγάπη και υπομένοντας πολλές δυσκολίες. Τα σκηνικά δημιουργήθηκαν από μια φωτισμένη προσωπικότητα, την Βούλα Σοφρά. Τα κοστούμια από τη Μαλένα Μαχλά ολοκλήρωσαν την εικόνα και έδωσαν μια ιδιαίτερη νότα, είμαι σίγουρη πως αυτό επιζητούσε η Μαλένα. Ο φωτισμός πραγματοποιήθηκε από τον «από μηχανή θεό» Γιώργο Αγιαννίτη. Η μουσική όπως και η φωνή στιγμάτισαν την παράσταση και αυτό οφείλεται στον Γιάννη Χουλιάρα, τον ευχαριστώ που ο χαρακτήρας του μου δίδαξε πολλά.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες και μεγάλος σεβασμός στον «Σταυρό του Νότου» που μας παραχώρησε τον χώρο του για τις ανάγκες των γυρισμάτων και της φωτογράφισης. Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω πολλά ονόματα ακόμα, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως χωρίς αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου τίποτα δεν θα ήταν Ίδιο.

Το έργο πρωτοανέβηκε στο Θέατρο Επί Κολωνώ και συνέχισε την πορεία του και σε άλλες σκηνές. Οι ρόλοι ενσαρκώθηκαν από την Γλυκερία Παπαδοπούλου, την Κωνσταντίνα Σπάθη και την Ερατώ Μπολιάρη.