Ένα από τα γοητευτικότερα στοιχεία στην τραγωδία είναι ο τρόπος αφήγησης μιας ιστορίας γνωστής, που παρουσιάζεται για να συγκινήσει, να διδάξει και να νικήσει, μέσα σε ένα εξαιρετικά ανελαστικό συμβατικό μορφολογικό περίγραμμα. Θα θεωρούσε κανείς ότι η τραγωδία απαντάει συνολικά, ως λογοτεχνικό είδος, στο γνωστό ερώτημα της λογοτεχνικής κριτικής, αν το θέμα της αφήγησης ή ο τρόπος της αφήγησης ορίζουν την αξία του λογοτεχνικού έργου· κατά την τραγωδία, την ορίζει ο τρόπος. Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται μια όσο γίνεται σαφής και σύντομη παρουσίαση των σωζόμενων τραγωδιών της κλασικής εποχής με στόχο να φανεί η επιλεκτική συνθετική διαδικασία που οδηγεί τον τραγικό ποιητή να δώσει στο δράμα που ετοιμάζει ένα συγκεκριμένο αφηγηματικό περιεχόμενο τέτοιο ώστε να δικαιολογεί τον αφαιρετικό κατοπινό (αφ)ορισμό «μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας». Το ερώτημα είναι παλιό· παρόμοιο στόχο, σε άλλα χρονικά συμφραζόμενα, υπηρέτησαν οι αρχαίες υποθέσεις των σωζόμενων δραμάτων, δείγματα γραφής από διαφορετικές εποχές, που απέδειξαν πόσες όψεις μπορεί να πάρει η περιληπτική, φραστική απεικόνιση του περιεχομένου μιας «πράξεως σπουδαίας και τελείας», ιδίως όταν προορίζεται για αυτούς που δεν θα τη δουν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]