Στη μακραίωνη ζωή της Εκκλησίας μας συναντάμε γυναικείες μορφές μαρτυρικές τέτοιου πνευματικού μεγέθους, που εκπλήσσεται κανείς πώς στο αδύνατο σώμα μιας γυναίκας κρύβεται τέτοια ανδρεία ψυχή, που πολλές φορές δεν τη βρίσκουμε ούτε σε σώματα αντρικά και ακμαία. Έτσι η Εκκλησία μας στολίστηκε με τα ονόματα μεγαλομαρτύρων κι οσιομαρτύρων γυναικών που δεν φοβήθηκαν και δεν δείλιασαν μπροστά σε άντρες δυνατούς, με δύναμη εξουσίας ζωής και θανάτου. Η ομολογία της πίστης τους ξαφνιάζει με τη μεγάλη τους παρρησία και την τόλμη τους μπροστά στα βασανιστήρια και στο θάνατο. Όταν διαβάζει κανείς τους βίους τέτοιων αγίων, όπως των μεγαλομαρτύρων Αικατερίνης, Ευφημίας, Μαρίνας, Ιουλίτας, Σοφίας και πλήθους άλλων γενναίων γυναικών, μένει ενεός μπροστά στο θάρρος και την αφοβία τους. Είχαν ξεπεράσει κάθε φόβο και δειλία επειδή η πίστη τους ήταν δυνατή, ακλόνητη. Γι` αυτό και μπορούσαν να βροντοφωνάζουν μαζί με τον απόστολο Παύλο: `Τις ημάς χωρίση από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα...;` (Ρωμ. η` 35).
Οι άγιοι δε ζούσαν μόνο στον παλιό καιρό. Η Εκκλησία μας δεν έπαψε ποτέ να περιέχει στους κόλπους της άγιες μορφές, άντρες και γυναίκες, που ακόμα κι όταν η εποχή δεν ευνοούσε το μαρτύριο, ήταν πάντα έτοιμοι να μαρτυρήσουν, προκειμένου να διαφυλάξουν την ακεραιότητα της ομολογίας τους. Έτσι είχαμε κατά τους τελευταίους αιώνες το πλούσιο μαρτυρολόγιο την εποχή της Τουρκοκρατίας, και τον περασμένο αιώνα το νέο μαρτυρολόγιο των ομόδοξων αδελφών μας της Ρωσίας, όταν στην αχανή αυτή χώρα επικράτησε ο αδελφοκτόνος και χριστοκτόνος αθεϊσμός.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]