«Η φράση του Παύλου Βαλερί: `Το ενδιαφέρον των πονημάτων (του Προυστ) ενοικεί σε κάθε απόσπασμα` δεν έχει χάσει τίποτε απο την εγκυρότητά της, αφότου μάλιστα η κριτική έρευνα και η συνακόλουθη νέα έκδοση του `Χαμένου Χρόνου` (1987-1989) απέδειξαν ότι ο Προυστ πρόσθετε συνεχώς αντί να αφαιρεί. `Μπορείς να ανοίξεις το βιβλίο όπου θέλεις, συνεχίζει ο Βαλερί, `η ζωτικότητά του δεν εξαρτάται διόλου από τα όσα προηγούνται, και τρόπον τινά από την κεκτημένη ψευδαίσθηση, εξαρτάται από αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε καθαυτό δραστηριότητα της ίδιας της υφής του κειμένου του`. Η υφή του κειμένου, αυτό και μόνον αυτό, κάνει τη λογοτεχνία. Τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Και γι` αυτό άλλωστε πρέπει να λυπόμαστε που αραιώνουν τραγικά οι δύσκολοι συγγραφείς, ενώ αυγαταίνει απελπιστικά η κεκτημένη ψευδαίσθηση του μυθιστορηματικού ενδιαφέροντος. Το γεγονός όμως ότι το πολύτιμο ύφασμα έχει την ίδια ποιότητα ως τόπι και ως κομμάτι μιλάει για μια κυκλική σχέση μεταξύ όλου και μέρους ,που αποτελεί και τον χρυσό κανόνα της ερμηνείας, βάσει του οποίου η μετάφραση περνάει κατ` ανάγκη μες από το δρόμο της κατανόησης. `Κάθε λεπτομέρεια (τα καθ` έκαστον) δεν μπορεί να κατανοηθεί παρά διαμέσου του όλου και κάθε εξήγηση τής λεπτομέρειας προϋποθέτει ήδη την κατανόηση του όλου`. Στις σελίδες που ακολουθούν ερμηνεύεται ένα μεμονωμένο επεισόδιο από τον τελευταίο τόμο του μυθιστορήματος του Μαρσέλ Προυστ `Le Temps retrouve` (`Ο αναστημένος Χρόνος`). Πρώτα λοιπόν το πρωτότυπο κείμενο με τη μεθερμηνεία του στα ελληνικά και κατόπιν μια επεξηγηματική ανάγνωση».

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]