Το 1910, για να υπερασπίσει τα αιτήματα των εργατών που ξεφόρτωναν τον άνθρακα στο λιμάνι της Χάβρης, ο γραμματέας της ένωσης, Jules Durand, οργανώνει απεργία.  Άνθρωποι του διευθυντή, ωστόσο, καταφέρνουν να τη σταματήσουν. Μεταξύ αυτών και ο Capron. Ένα βράδυ, στη σκιά των αποβάθρων, ο Capron μπαίνει σε μια διαμάχη με μεθυσμένους απεργούς που τον χτυπούν. Θα ήταν μια ασήμαντη είδηση εάν με δόλο δεν εμπλεκόταν ο Durand, ο οποίος θα καταδικασθεί  για ένα έγκλημα που ούτε διέπραξε ούτε κατάφερε να διαπράξει. Χρειάστηκαν οκτώ χρόνια για να αποδειχτεί η αθωότητά του, αλλά εντωμεταξύ το τερατώδες αυτής της αδικίας τον έκανε να χάσει το μυαλό του. Το 1956, ο δήμος της Χάβρης αφιέρωσε μια λεωφόρο σε αυτόν. Ο Armand Salacrou ξυπνά με συντριπτική ένταση την τραγωδία αυτού του απλού ανθρώπου που συνθλίβεται από τη μοίρα.

Το έργο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Jules Durand, που γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1880 στη Χάβρη, καταδικάστηκε στις 25 Νοέμβρη του 1910 να αποκεφαλιστεί σε μια δημόσια πλατεία της Ρουέν, αναγνωρίστηκε η αθωότητά του στις 15 Ιουνίου του 1918 και πέθανε τρελός στο Άσυλο Quatre - Mares, στις 23 του Φλεβάρη, το 1926.

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Ακριβώς τις παραμονές του μεγάλου πολέμου, άντρες και γυναίκες, υπήρξαν μάρτυρες της τραγωδίας που θα παιχτεί τώρα μπροστά σας. Υποχρεώθηκαν όμως να κλείσουν τα μάτια τους και να βουλώσουν τ’ αυτιά τους, για να καταφέρουν να ζήσουν ειρηνικά με τη συνείδησή τους, τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους. Αρκετοί μάλιστα χρειάστηκε να προσποιηθούν, ακόμα και τους κοιμισμένους. Μπορεί βέβαια να κοιμόντουσαν στ’ αλήθεια, θέλοντας, όσο γίνεται, να διαφυλάξουν την ησυχία τους. Σήμερα αυτοί που πέθαναν θα ξαναγεννηθούν...