`Στο δρόμο που χάραξε ο Μακάριος` είναι ίσως η φράση που συνοψίζει ολόκληρη την ιστορία των δικοινοτικών διαπραγματεύσεων γύρω από το Κυπριακό από το 1977, όταν υπογράφηκαν οι λεγόμενες συμφωνίες Μακαρίου-Ντενκτάς, έως σήμερα. Το σύνολο των ελληνοκυπριακών και ελλαδικών κυβερνήσεων καθώς και των διεθνών οργανισμών που εμπλέκονται στην υπόθεση επίλυσης του Κυπριακού, εργάστηκαν έκτοτε πάνω σε ένα στόχο, την επανένωση της Κύπρου ως μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Ο συγγραφέας επιχειρεί μια κριτική προσέγγιση αυτού του στόχου. Αναλύει το κατά πόσο το μοντέλο της ομοσπονδιακής, πολιτειακής οργάνωσης είναι κατάλληλο για την Κύπρο και αν συντρέχουν σήμερα οι προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυσή της. Λαμβάνοντας υπόψη τη Γερμανική, ιστορική και πολιτειακή εμπειρία, διερωτάται αν οι όροι που οδήγησαν στην ένωση των δύο Γερμανιών σε ένα ομοσπονδιακό κράτος υφίστανται σήμερα στην Κύπρο.
Συνεκτιμώντας τα υφιστάμενα πολιτικά, εθνικά και διεθνοπολιτικά δεδομένα του Κυπριακού Ζητήματος, όπως τη φυσιογνωμία του ψευδοκράτους, τη διαπραγματευτική πορεία του Κυπριακού και το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, ο συγγραφέας επεξεργάζεται το πιο πρόσφορο, βιώσιμο και ρεαλιστικό στις δεδομένες συνθήκες μοντέλο επίλυσης του Κυπριακού Ζητήματος.
Με γνώμονα την επιβίωση του ελληνισμού στην πολύπαθη νήσο, ο Ανδρέας Στεργίου καταθέτει εναλλακτικά στην ομοσπονδία, το πράγματι αιρετικό και ρηξικέλευθο μοντέλο της δημιουργίας δύο ξεχωριστών κρατών στην Κύπρο. Σε αυτό το πλαίσιο αναλύονται τα επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα, οι αδυναμίες και τα προτερήματα που συνεπάγεται η συγκεκριμένη λύση που, όπως και κάθε άλλη δεδομένων των συνθηκών, δεν μπορεί παρά να είναι συμβιβαστική και επώδυνη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]