Σε μια εποχή όπου τα προβλήματα των πόλεων και γενικότερα του χώρου γίνονται όλο και πιο έντονα και οι παρεμβάσεις πάνω σ` αυτά όλο και πιο πυκνές και πιο επιτακτικές για τη συνολική ρύθμιση των καπιταλιστικών κοινωνιών, η συσκότιση της κοινωνικής λογικής που τα διέπει και η συγκάλυψη του ταξικού -αστικού- χαρακτήρα των μεθοδεύσεων και χειρισμών τους αποτελούν για την άρχουσα τάξη την ιδεολογική έκφραση μιας συγκεκριμένης πολιτικής της σκοπιμότητας: της εξασφάλισης των υλικών, και εν προκειμένω χωρικών, όρων της κυριαρχίας της πάνω στην κοινωνία. Άλλοτε ντυμένη με τα ζωηρά χρώματα της νεωτερίζουσας ιδεολογίας του `περιβάλλοντος` ή της παλιότερής της για την `ποιότητα ζωής` - όταν προορίζεται για την πλατιά κατανάλωση που της εξασφαλίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (τύπος, ραδιόφωνο, τηλεόραση κτλ.) -κι άλλοτε θωρακισμένη με το ακαδημαϊκό κύρος της `επιστήμης του χώρου`- όταν προορίζεται για την αφομοίωσή της από ένα πιο ειδικό κοινό που της εξασφαλίζουν οι ακαδημαϊκοί μηχανισμοί - η αστική ιδεολογία για το χώρο στηρίζει, συγκαλύπτει και νομιμοποιεί την πρακτική της αστικής τάξης στον τομέα τον δομημένου περιβάλλοντος. Από την άλλη μεριά, καθώς οι κοινωνικές συγκρούσεις και οι λαϊκές κινητοποιήσεις που απορρέουν από τα προβλήματα των πόλεων και τους πολεοδομικούς χειρισμούς τους στις καπιταλιστικές χώρες κλιμακώνονται σε ένταση και έκταση, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια έχει ανοίξει ένα ιδεολογικό μέτωπο μέσα στο όποιο η μαρξιστική κριτική προχωράει αποκαλύπτοντας τα ταξικά γνωρίσματα των `πολεοδομικών αγορεύσεων` ή `θεωριών` και ταυτόχρονα ανακτώντας τη γνώση της πραγματικότητας που αυτές παραποιούν και μυθοποιούν, σε όρους μιας ιστορικής-υλιστικής μελέτης και ανάλυσης. Μέσα στα πλαίσια αυτής της προβληματικής μπορεί να γίνει κατανοητή και η προσπάθεια που αναλαμβάνεται με τούτη την εργασία. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
