Η ποιήτρια Κική Δημουλά, χωρίς να επιδιώκει την `ανακάλυψη` ή την αναζήτηση μεγαλόστομων ιδεών, κινείται στη διακεκαυμένη ζώνη της ποιητικής `κοσμογραφίας`, επιχειρώντας έναν επαναπροσδιορισμό της ποιητικής γλώσσας. Η ποίησή της, με πλήθος συνδηλώσεις και υπαινιγμούς, εντάσσεται στο περιρρέον ύφος και ήθος των σύγχρονων αισθητικών αντιλήψεων. Η φωνή της -δραματική στο βάθος- με την `αναδιάταξη` ή και την ανατροπή της... τρέχουσας σημειολογίας των λέξεων αποτελεί το μαντείο, ούτως ειπείν, ενός υποδόρειου πολυφασικού λόγου, όπως έχει διαμορφωθεί στους σημερινούς καιρούς. Αυτός ακριβώς ο `πλάγιος` τρόπος της είναι το... προκάλυμμα πίσω απ` το οποίο η ποιητική της μάσκα μας κάνει γκριμάτσες, μάσκα που είναι ταυτόχρονα η ίδια και ο... άλλος (idem in alio), στον ίδιο ιονεσκικό ρόλο, χωρίς τις συνήθεις λογικές `παραχωρήσεις`. Ο ριζοσπαστισμός, στον κρατήρα του πυριγενούς της ηφαιστείου, δικαίωσε το αίτημα -και την προσδοκία- μιας άλλης ποιητικής ανάγνωσης ή διαλεκτικής, στην αόρατη πλευρά της... σελήνης, μιας μέθεξης τροχιοδεικτικής, που καταφάσκει στην εξιλαστήρια όσο και λυτρωτική διέξοδο της τέχνης.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
