Το σπονδυλωτό ποίημα Κατάσταση Πολιορκίας [Halat Hissar], αποτελείται από μικρά (μονοθεματικά και λιτά) σχόλια στην παράλογη κατάσταση, που επικρατούσε στη Ραμάλα, και πηγάζει από την ίδια θεμελιώδη αίσθηση από την οποία πήγασαν οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Σολωμού: την αντίθεση ανάμεσα στην ομορφιά της ζωής και το αποτρόπαιο του επαπειλούμενου θανάτου. Η πολιορκία ανεβάζει στο σανίδι της ζωής μια τραγωδία, της οποίας τους βασικούς ρόλους κρατούν η όμορφη Στιγμή και ο αποτρόπαιος Χρόνος. Η Στιγμή πασχίζει να τραβήξει τον άνθρωπο βαθιά στη συνείδησή του, εκεί όπου συντελείται το μυστήριο της ηδονής, της ενίσχυσης της ατομικής ζωτικότητας. Η γύρω φύση -στον Σολωμό- και επιπλέον οι γύρω άνθρωποι (γείτονες, φίλοι, συγγενείς) -στον Νταρουίς- μαγεύουν τον πολιορκημένο, ο οποίος ξεχνά, μόνο για μια στιγμή, πως η ζωή του δεν είναι καθόλου αυτό που πρόσκαιρα αποβλέπει, αλλά μια απουσία την οποία αποβλέπει ο εχθρός και μυριάδες απουσίες όλων των ηδονικών αποβλέψεων τόσων και τόσων οικείων νεκρών. Ο Χρόνος, από την άλλη, ανοίγεται σαν ένας χαοτικός ορίζοντας, σαν ένα σκοτεινό, αδηφάγο `κανόνι`, που σημαδεύει πίσω από τις πανέμορφες πλαγιές των λόφων. Τόση ομορφιά και να μην είναι παρά η `αρχή του τρομερού`, όπως κραυγάζει ο Ρίλκε! (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]