Οι Καρχαρίες, βιβλίο συμβολικό, φιλοσοφικό, ποιητικό, γεμάτο συναρπαστικές περιγραφές και διαποτισμένο από αγάπη για τον άνθρωπο, έγιναν δεκτοί μ' ενθουσιασμό από το κοινό και τους κριτικούς κι έγιναν μπεστ-σέλλερ την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησαν. Οι Καρχαρίες φανερώνουν καθαρά το βασανιστικό ενδιαφέρον του συγγραφέα τους, του Γιενς Μπιέρνεμπου, για την ανθρώπινη βιαιότητα, για τον πόνο που με σαδιστική μανία προκαλούν οι άνθρωποι στους ανθρώπους. Ταυτόχρονα όμως ο Μπιέρνεμπου δίνει έμφαση στην αντιφατική φύση του ανθρώπου, στην ικανότητα του να ξεπεράσει τη ζωώδη πλευρά του εαυτού του και να εξυψωθεί σε πράξεις αυταπάρνησης και αλτρουισμού. Αχνοφαίνεται η ελπίδα ότι τελικά η αγάπη και το αίσθημα ευθύνης θα υπερισχύσουν πάνω στον άκρατο ατομικισμό και την αγριότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

'... Αυτό είναι η ιστορία: είναι ο δρόμος της ελευθερίας, κι αυτό τον δρόμο τον πορευόμαστε ελεύθερα, είτε την θέλουμε την ελευθερία είτε όχι. Η πορεία θα είναι γεμάτη ψεύτικους αρχηγούς και σκάρτους καθοδηγητές, γεμάτη λαοπλάνους και ψευτοπροφήτες, κι εμείς έχουμε την ελευθερία να διαλέξουμε για λυτρωτές μας ενσαρκώσεις του Κακού, την ελευθερία να τους προσκυνάμε και να τους ακολουθούμε, όπως κι αυτοί έχουν την ελευθερία να μας παραπλανούν. Όμως αυτός ο ζοφερός, αιματηρός δρόμος της ελευθερίας είναι ο δρόμος της συνάντησης της ανθρωπότητας με τον εαυτό της.
Η ίδια πνευματική δύναμη που υπάρχει παντού και διατηρεί τα πάντα, που σηκώνει ήλιους του γαλαξία και το δικό μας, μικρό ηλιακό σύστημα, που διαπερνά κάθε όστρακο στα βάθη της θάλασσας, που πλημμυρίζει κάθε σπουργίτι με ζωή, που κάνει τον καρχαρία ανήσυχο, πεινασμένο και αδηφάγο, που έδωσε στο αρνί μια φοβισμένη και ειρηνική ψυχή, η ίδια πνευματική δύναμη που κάνει ένα ηφαίστειο να εκρήγνυται και που εξαπολύει ένα κυκλώνα, η ίδια αυτή δύναμη φωλιάζει και στο εσωτερικό του ανθρώπου. Κατακλύζει την ψυχή του ανθρώπου μ’ όνειρα και οράματα, κάνει την ενάτη συμφωνία να γεννηθεί στην παλλόμενη ψυχή του Μπετόβεν, στον τρικυμισμένο νου του. Μας τρέφει με λαγαρές, γεμάτες σημασία εικόνες και σκέψεις και φωλιάζει στο πιο μύχιο, στο πιο κρυμμένο, εσώτατο Εγώ μας, σ’ αυτό το μυστηριώδες, ασύνειδο πνευματικό κέντρο, στο αθάνατο κομμάτι του ανθρώπου. Στο απάνεμο μάτι του τυφώνα. Ακόμα και για τη ζωή του μεμονωμένου ατόμου, υπάρχει ένας δρόμος: ο ίδιος δρόμος μ’ εκείνον της ανθρωπότητας. Είναι η συνάντηση του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου με τον εαυτό του, με το ενδόμυχο, πνευματικό Εγώ του, με το γαλήνιο κέντρο του κυκλώνα που λυσσομανάει μέσα του. ...'