Αζόρες, Μαρόκο, Παρίσι, Πομπηία, Αθήνα. Ο Μαρκ Τουαίην ταξιδεύει το 1867 στη Μεσόγειο άλλοτε εν πλω και άλλοτε με τρένο. Κάθε σταθμός είναι μία νέα εμπειρία την οποία καταγράφει. Στις Αζόρες φρίττει με την ασχήμια των γυναικών. Στο Μαρόκο συμπονά τον Αμερικανό πρόξενο για τη μοναξιά του. Στο Παρίσι ξαφνιάζεται με το νέο χορό, το καν-καν. Στην Ιταλία θαυμάζει τις όμορφες γυναίκες και προβληματίζεται με τα αρχαία μνημεία. Στην Αθήνα καταδιώκεται από ανθρώπους και αγέλες σκύλων, καθώς προσπαθεί να μπει κρυφά στην Ακρόπολη. Στο βιβλίο του, που κυκλοφόρησε το 1869, ο Τουαίην δε διστάζει να κοροϊδέψει και να ειρωνευτεί αυτά που βλέπει. Αμφιταλαντεύεται μεταξύ θαυμασμού και απώθησης, καθώς από τη μια εκθειάζει τον πολιτισμό της γηραιάς ηπείρου ενώ από την άλλη περιπαίζει την υπεροψία της. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]