(. . .) Ώστε ή καλιαρντή είναι μία συνθηματική διάλεκτος, διεπομένη από τους ειδικούς κανόνες όλων των συνθηματικών διαλέκτων. Φυσικά, ή καλιαρντή ακολουθεί την γραμματική καί το συντακτικό της κοινής νεοελληνικής. Αυτό διόλου δεν εμποδίζει την καλιαρντή από το να είναι μία αδιακόπως έξυπνη καί ίδιαίτατα πλαστική γλώσσα. Ή καλιαρντή έχει ένα χαρακτηριστικό θέλγητρο· είναι μία γλώσσα πού σε κάνει να χαμογελάς άθελά σου. Κι αυτός είναι ό στόχος των κιναίδων: επιζητούν να αφοπλίσουν τον συνομιλητή, γυρίζοντας την κουβέντα στο ευτράπελο. Ή καλιαρντή, εξ απόψεως λογοτεχνικής καταξιώσεως καί φιλολογικής διερευνήσεως, είναι γλώσσα παντελώς άγνωστη καί παρθένα. Ή διαβόητη λογοτεχνική γενιά του 530 συνεβάδιζε με το ρεμπέτικο τραγούδι καί ουδέν αντελήφθη περί αυτού. Ή μουγκαμάρα συνεχίζεται καί προς την πλευρά των κιναίδων. Στήν Ελλάδα ουδείς διακινδυνεύει το κύρος του διερευνών αντικείμενα πού στερούνται κύρους· ίσως διότι, πας αποκτών κύρους θνήσκει. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]