«Αν έγινα ποιητής, είναι ο αέρας της Ελλάδας που μ` έκανε», έλεγε ο Λόρδος Μπάυρον. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και στην περίπτωση του Κρίστοφερ Μπάκκεν. Τα ποιήματά του έχουν την αφετηρία τους στη Θεσσαλονίκη όπου έζησε για δυο χρόνια. Ταξιδιωτική αφήγηση και ταυτόχρονα συλλογή από εκστατικούς στίχους, τα ποιήματα αυτά αποκαλύπτουν την ιδέα ενός τόπου που ο ποιητής και ο αρχαιολόγος πρέπει να σκάψει βαθιά για να τον ανακαλύψει. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις εμμονές ενός εξελληνισμένου βάρβαρου· ενός Αμερικανού ποιητή που δεν είναι τουρίστας αλλά κατοικεί σ` έναν τόπο στοιχειωμένο από βέβηλες αποκαλύψεις και ιερές κοινοτοπίες. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
