"Άβαρις. Σκύθης, Σεύθου υιός· συνεγράψατο δε χρησμούς τους καλούμενους Σκυθικούς· και γάμον Έβρου του ποταμού· και καθαρμούς· και θεογονίαν καταλογάδην· και Απόλλωνος άφιξιν εις Υπερβορέους, εμμέτρως. Ήκε δε εκ Σκυθών εις Ελλάδα. Τούτου ο μυθολογούμενος οϊστός, του πετομένου από της Ελλάδος μέχρι των υπερβορέων Σκυθών, εδόθη δε αυτώ παρά του Απόλλωνος."

Σούδα, αρχή Α` στοιχείου
(προμετωπίδα του βιβλίου)

[Μικρό δείγμα της ποιητικής του γραφής:

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΦΛΕΒΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Έχω έναν δικό μου τρόπο να μοιράζω τα υπάρχοντά μου
όπως σήμερα το πρωί λόγου χάριν που ήμουν πολλές
οργιές
μέσα στην ανάσα του γιού μου και μάζευα μυρωδιά για
τη μέρα
κι έξω ο χιονιάς εδώ στην Αλεξανδρούπολη που ζούμε
μας έκανε οικογένεια με την κόκκινη φλέβα του Αγίου

γύρω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού

Ο ΑΧΕΡΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΤΙΜΗΣ

Πάντα νυχτώνομαι ανάμεσα Φιλιάτες και Παραμυθιά
που με βρίσκει η δύση όπως άλλοι ανοίγουν εκκλησιές
να βγάλουν από τα κόκκαλά τους την αμαρτία

Είναι που με παίρνει από πίσω ένα κουκάλογο
είμαι ο λαδάς μού λέει όλη την ώρα
είμαι το αίμα του από το κοκκινόχωμα

ύστερα κλαίει όπως σε τρισάγιο

κι ούτε που βγαίνει ως σήμερα από το κατώι μου
κι ας πέρασε μισός αιώνας φονικού
κάτω από τις δυο φτερούγες του δεξιά κι αριστερά

και στη μέση ο Αχέροντας με το πένθος του μισοτιμής

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΒΓΑΖΕ ΤΑ ΓΕΩΜΗΛΑ

Ο πατέρας μου όταν έβγαζε τα γεώμηλα
άφηνε ανάμεσα λίγο χώμα που το φυσούσε από τις
χαραμάδες
κι όπως σήκωνε τον καρπό στα χέρια του
με το άμυλο από μεριές να τρέχει
ξεχνιόταν μέσα στο κλίμα που έριχνε τις ρίζες του
κι ο πατέρας μου που μόλις κρατούσε τους χυμούς
να μη χυθούν από τα εσώρουχά του
γύριζε τον ανοιχτό καρπό

που ήταν πολύτεκνος στα χέρια του

FRANZ KAFKA ΦΟΒΟΥΜΑΙ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΩ
ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΕΦΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ

Franz Kafka φοβούμαι να σε πάρω από το βρεφικό σταθμό
όχι πως δε βρίσκω έναν Λάιο για το ανάποδο αίμα σου
είναι εύκαιρο το κορμί μου πίσω από τους ήχους των φιδιών
στην άγρια κλίνη σου

φοβούμαι να σου δώσω τα κλειδιά
κι ας ξέρω πως λερώνω το γάλα της καρύδας
που είναι ο κόσμος

κι άλλοι το λερώνουν

κι ακούω το κλάμα του ασβού
που σε γνώρισε από το περιβραχιόνιο
στη χιονισμένη Kalda

ανάμεσα στα καραβάνια που δε φτάνουν πουθενά ]