(...) Η λογοτεχνική μνήμη παρουσιάζεται ως ένα σημαίνον με σημασίες που υπερβαίνουν τον χώρο της ιστορίας, αυτόν της εμπειρίας, αλλά και εκείνον της λογοτεχνίας στον οποίο εντάσσεται. Πρόκειται για μια σύνθετη έννοια που εμπεριέχει τόσο την ίδια την παράδοση, υπό τη μορφή της ιστορίας της λογοτεχνίας, όσο και εκείνη της ανατροπής της με την αυθόρμητη όσο και απροσδόκητη εμφάνιση αναφορών σε πρόσωπα, τόπους, γεγονότα, εποχές. Αυτή, ειδικότερα, η λειτουργία παράγει τη μνήμη-ανάμνηση που ενεργοποιείται ευρύτατα στο εσωτερικό της λογοτεχνικής έκφρασης, καθορίζοντας με την παρουσία της τη δημιουργία, την αναίρεση ή την εξέλιξη των λογοτεχνικών μορφών. Η μνήμη-ανάμνηση μπορεί να προέλθει είτε από την ίδια την εμπειρία του υποκειμένου, είτε από τη γνώση της ιστορίας ή της ιστορίας της λογοτεχνίας και να μετασχηματιστεί σε λογοτεχνική μνήμη, θέτοντας μια σειρά ζητημάτων που άπτονται ευρύτερα της λογοτεχνικής δημιουργίας. Ορισμένα από αυτά έχουν σχέση με την πλαστότητα ή την αυθεντικότητα της μνήμης και κατ` επέκταση του ίδιου του λογοτεχνικού γένους. Άλλα έχουν σχέση με τον τρόπο πρόσληψης των έργων και τη θέση τους στη συνείδηση του κοινού. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]