Στα μέσα της δεκαετίας του `90 η εφαρμογή των νέων προγραμμάτων που συμπεριλαμβάνουν τη σχολική εκπαίδευση συνοδεύεται από σημαντικές μεταβολές του λόγου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εκπαίδευση και η κατάρτιση αναγορεύονται σε ζητήματα αιχμής στο φόντο των διαδικασιών της «παγκοσμιοποίησης» και της «έλευσης της κοινωνίας της πληροφορίας», οι οποίες θεωρείται ότι επιβάλλουν την ανάγκη για τη διαμόρφωση ενός νέου προτύπου συλλογικού εργαζόμενου, πολυδύναμου και πολυλειτουργικού. Με βάση αυτά τα «δεδομένα» η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει την αναδιάρθρωση των εκπαιδευτικών λειτουργιών και την εισαγωγή παιδαγωγικών καινοτομιών στα εκπαιδευτικά συστήματα των χωρών-μελών. Η παρούσα μελέτη εξετάζει τις κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες στην Ευρώπη κατά τη δεκαετία του `90 και την επιστημονική θεμελίωση των εννοιών «παγκοσμιοποίηση» και «κοινωνία της πληροφορίας». Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνει ένα θεωρητικό πλαίσιο προσέγγισης των συγκεκριμένων μορφών που προσλαμβάνουν ο λόγος και η πράξη του προγράμματος «Comenius», ώστε να απαντήσει με επάρκεια σε δύο κατηγορίες ερωτημάτων: (α) πώς σχετίζεται το πρόγραμμα με τις διαδικασίες της αναπαραγωγής των κοινωνικών τάξεων, ποια ιδεολογικά στοιχεία εμπεριέχει, ποιες παιδαγωγικές ιδέες χρησιμοποιεί και ποια τάση της ευρωπαϊκής ενοποίησης ενισχύει; και (β) ποιες αντιφάσεις αναδεικνύονται κατά την εφαρμογή του προγράμματος και πώς αυτές οι αντιφάσεις σχετίζονται αφενός με τα όρια της υλοποίησης των προτάσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και αφετέρου με το χαρακτήρα της παρέμβασής της;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]