[...] Με αφορμή το έργο του Θόδωρου και τις εκδηλώσεις που οργανώνει το Μουσείο Μπενάκη για να το τιμήσει, αισθάνομαι υποχρεωμένος να υπερασπιστώ και πάλι τη βαθύτατα εδραιωμένη μέσα μου πεποίθηση για την εσωτερική ενότητα, την ακατάλυτη συνοχή και τη θαυμαστή συνέχεια της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Μια συνέχεια που μόνο με την ιστορία του ανθρώπου μπορεί να παραβληθεί. Και η οποία γίνεται αντιληπτή, παρά τις φαινομενικές της ανατροπές, τους συχνούς αναπροσανατολισμούς των στόχων της, τις περιοδικές αναθεωρήσεις της αποτελεσματικότητας του εξοπλισμού της, τα συχνότατα αινιγματικά, ακόμα πιο συχνά τα κρυπτογραφημένα της μηνύματα. Γιατί οι διάφορες `τομές` και οι `παύσεις`, οι `μετατάξεις` και οι `μεταστοιχειώσεις`, τα επιθετικά ενίοτε `άλματα` και τα θεωρούμενα ως ανασταλτικά νοσταλγικά της `πισωγυρίσματα` δεν αντιπροσωπεύουν παρά τις απαραίτητες ανάσες, όσα περιοδικά διαλείμματα χρειάζεται ένας ζωντανός οργανισμός για να επιβιώσει. Και η Τέχνη, περισσότερο ίσως από οτιδήποτε άλλο, είναι ένας οργανισμός ζωντανός. Όταν μιλώ βεβαίως για την Τέχνη, αναφέρομαι αυτονόητα στις εκδηλώσεις της πνευματικής αισθαντικότητας συνολικά, στις δημιουργικές εκείνες διαδικασίες τις σημαδεμένες με την ευλάβεια των εξομολογήσεων. Η γλυπτική δημιουργία, πιο συγκεκριμένα, είναι κάτι παραπάνω από μια σύνθεση μορφών και σχημάτων, όγκων, επιφανειών και περιγραμμάτων. Ως αποτέλεσμα μάλιστα της νοητικής επεξεργασίας των ερεθισμάτων που δέχεται ο δημιουργός από τον κοινωνικό του περίγυρο, θα έλεγα πως είναι μια πράξη γενναιότητας. Μια πράξη γενναιότητας με στόχο την κατάκτηση του συχνά δυσπρόσιτου, του εν πολλοίς ακατανόητου, και με επακόλουθο την αποκάλυψη της αρμονίας στις λογικές και στις παραλογικές της συναρτήσεις- στις βεβαιότητες και στις αβεβαιότητες ενός κόσμου με καθόλου μεταφυσική τη διάσταση της ανθρώπινης, της γήινης και της αέρινης υπόστασης που τον συνέχει. Γι` αυτό και ο θεατής, ο ουσιαστικός παραλήπτης των έργων της, έχει την αίσθηση πως παρακολουθεί ή μάλλον ότι συμμετέχει στην τελετουργία ενός μυστηρίου με καταπραϋντικές και διεγερτικές ταυτόχρονα επιπτώσεις.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
