(. . .) Στο «Κωνσταντίνου και Ελένης», μέσα από ένα παραδοσιακό σχήμα - το συνοικέσιο και την αντίδραση των νέων κοριτσιών στα σχέδια της μητέρας τους -, ο συγγραφέας διευρύνει το πλαίσιο της δραματικής αντιπαράθεσης και τη μετατρέπει σε σύγκρουση ανάμεσα σε δύο συστήματα αξιών, σε δύο κόσμους. (. . .) Η Αγγέλα δεν είναι δράμα για τις υπηρέτριες και τη μοίρα τους, αλλά έργο που απομονώνει και φωτίζει τη λεπτομέρεια ενός μεγάλου πίνακα: Την πραγματικότητα της δεκαετίας του ` 50, με την ανέχεια, την ανεργία, το ξερίζωμα από την επαρχία, τη μετανάστευση. (. . .) Ο «Θάνατος Βασιλικού Επιτρόπου», μας μεταφέρει σε διαφορετικό περιβάλλον, απηχεί μιαν άλλη ιστορική φάση, καταγράφει τα σημάδια ανάκαμψης της ελληνικής πολιτικής ζωής, την αρχή της πορείας για την έξοδο από το εφιαλτικό μετεμφυλιακό καθεστώς. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]