Τα γεγονότα είναι παρεπόμενα και τα προκαλούν πάντα ορισμένοι άνθρωποι» ισχυρίζονταν ο Τόλυ. «Πως αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι ζουν μια ήσυχη ζωή και άλλοι συναντούν σε κάθε τους βήμα την περιπέτεια; Γνωρίζω πως θα επικαλεσθείτε το νόμο των πιθανοτήτων, τη συγκυρία των συμπτώσεων και τη δύναμη του περιβάλλοντος. Όμως όχι! Επιμένω πως ορισμένοι άνθρωποι έλκουν τα γεγονότα. Αυτό συμβαίνει και με τον συμπαθέστατο μεσιέ Πουαρό. Δεν κυνηγάει αυτός τα εγκλήματα, τα εγκλήματα έρχονται και τον βρίσκουν». Τώρα θα δούμε αν έχεις δίκιο, είπε ο σερ Τσαρλς. Αξίζει μου φαίνεται να το διακινδυνεύσουμε. Ας κάνουμε το σχετικό πείραμα να δούμε αν η θεωρία σου `στέκει`. Με έναν όρο όμως, το πτώμα να μην είναι το δικό μου! Το πτώμα δεν ήταν του σερ Τσαρλς και η θεωρία του Τόλυ βρήκε τη δικαίωσή της στο πρόσωπο ενός αγαθού και άκακου πάστορα. Κι όμως, η μις Μιλραίυ είχε προθημοποιηθέι να καθίσει στο τραπέζι, ανάμεσα στους άλλους - δεκατρείς - συνδαιτυμόνες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]