Η μορφή του πατέρα λειτουργεί ως σύμβολο της παλιάς τάξης πραγμάτων και ως ιδεολογικό στήριγμα μιας μορφής παραδοσιακής κοινωνίας, που μοιάζει να ανήκει πλέον στο παρελθόν. Οι εικόνες, τα πρόσωπα και οι τόποι που ανακαλεί στη μνήμη της η αφηγήτρια, αποτελούν στοιχεία μιας ιστορίας της οποίας η υποτιθέμενη "αυτοβιογραφική" γραφή, υπηρετεί απλά τις προθέσεις μιας σύγχρονης αλληγορίας. Στο κείμενο αυτό -που ισορροπεί ανάμεσα στην ποιητική νοσταλγία και στον πραγματισμό- διαγράφεται η de profundis συνομιλία με ένα αρχέτυπο που αποσύρεται, όχι μόνο από το χώρο των Ελληνικών εθνοκεντρικών οραμάτων, αλλά και από την Παγκόσμια σκηνή.
