Οι φιλόσοφοι πάντα χρησιμοποιούσαν παραδείγματα στα κείμενά τους και στη διδασκαλία τους· και συνεχίζουν ακόμη να τα χρησιμοποιούν. Σε μερικές φιλοσοφικές παραδόσεις η χρήση παραδειγμάτων είναι πιο συχνή από ό,τι σε άλλες, αλλά αποδεικνύεται δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να εντοπίσει κανείς φιλοσόφους που δεν καταφεύγουν σε παραδείγματα για την αρτιότερη παρουσίαση των απόψεών τους. Παρόλο, όμως, που τα παραδείγματα φαίνεται να είναι απαραίτητα στη φιλοσοφία, τα ερωτήματα σχετικά με τη σημασία της χρήσης τους δεν έχουν συζητηθεί αρκετά από τους ίδιους τους φιλοσόφους. Για παράδειγμα, είναι η διασάφηση θεωριών η μοναδική λειτουργία των παραδειγμάτων στη φιλοσοφία; Μήπως η χρήση παραδειγμάτων από φιλοσόφους πληροί έναν επιπλέον ρόλο που προσιδιάζει στον φιλοσοφικό λόγο; Μπορούν άραγε τα παραδείγματα να έχουν αποδεικτική ισχύ στην επαλήθευση ή την ανασκευή φιλοσοφικών θεωριών; Ισχύει ότι τα παραδείγματα στη φιλοσοφία επιλέγονται και χρησιμοποιούνται με διαφορετικό τρόπο από φιλοσόφους που ακολουθούν διαφορετικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις; Ή ακόμη, ότι χρησιμοποιούνται με διαφορετικό τρόπο στις διαφορετικές περιοχές της φιλοσοφίας, όπως για παράδειγμα στην ηθική και τη φιλοσοφία της επιστήμης; Τα άρθρα αυτού του τόμου μελετούν τη χρήση παραδειγμάτων σε διαφορετικές περιόδους και περιοχές της φιλοσοφίας, έτσι ώστε να γίνει εμφανές ότι τα παραδείγματα στη φιλοσοφία δεν χρησιμοποιούνται μόνο για να αποσαφηνίσουν τον φιλοσοφικό λόγο, αλλά συχνά τον δομούν, τον σχηματοποιούν, μερικές φορές τον υπεραπλουστεύουν, άλλοτε τον πλουτίζουν κι άλλοτε τον παγιώνουν. Μάλιστα, η σωστή επιλογή παραδειγμάτων φαίνεται να προϋποθέτει πραγματική τέχνη, τόσο όταν οι φιλόσοφοι επαναλαμβάνουν τα ίδια κοινότοπα παραδείγματα όσο και όταν εφευρίσκουν παραδείγματα που είναι τελείως απροσδόκητα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]