«Η `δυστυχής` και `δύστηνος` Φραγκογιαννού δεν είναι τώρα, απλά, μια παραλοϊσμένη φόνισσα. Με την εκπληκτική αντοχή της και το μαχητικό της πείσμα απέναντι στους πραγματικούς ένοχους, τα κρατικά όργανα που ενσαρκώνουν στα μάτια της τη βαρβαρότητα του κόσμου όπως τον γνώρισε, ακλόνητα βέβαιη πως οι πράξεις της ήταν για το καλό των παιδιών και των γονιών, μετατρέπεται σ` ένα φοβερό σύμβολο εξέγερσης. Είναι σαν να μας λέει ο συγγραφέας: χρειάζεται, λοιπόν, μια Φραγκογιαννού για να μας ανοίξει τα μάτια στο κατά συρροή και κατ` εξακολούθηση κοινωνικό έγκλημα κατά αθώων υπάρξεων που μας αφήνει αδιάφορους, μια και δεν υπάρχουν νόμοι και θεσμοί που να το τιμωρούν; Είναι, ουσιαστικά, ένας προδρομικός κοινωνικός ρεαλισμός. Ένα χτύπημα της τρίαινας κάποιου οργισμένου εγκόσμιου Ποσειδώνα στο ασάλευτο, νοσογόνο τέλμα. Μια τέτοια όμως ερμηνεία δεν. . . Τον Παπαδιαμάντη τον προτιμούν αγαθό και απόκοσμο -και ακίνδυνο- κοσμοκαλόγηρο. Και δεν είναι βέβαια, και από αυτή την άποψη, μια εξαίρεση». (Μανώλης Κορνήλιος)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]