«Η υπεράσπιση της παιδικής ηλικίας» -«ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα», «ένα γερμανικό έπος», «ένα αριστούργημα», «ένα μυθιστόρημα εποχής» όπως έγραψε η κριτική- είναι συγχρόνως το μυθιστόρημα ενός μεγάλου έρωτα. Καθώς ο κόσμος δεν είναι δημιουργημένος, δεν είναι φτιαγμένος για τον μεγάλο έρωτα, ο έρωτας αυτός δεν φέρνει στους ερωτευμένους ότι αποκαλούμε ευτυχία. Ορθή κατά κόσμον συμπεριφορά και μεγάλος έρωτας: τα δύο αυτά δεν συμβιβάζονται. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για τον έρωτα ενός γιου προς τη μητέρα του. Και αυτή η ερωτική ιστορία δεν σταματά ακόμα και μετά το θάνατο της μητέρας. Γιατί ο Άλφρεντ Ντορν πρέπει να φροντίσει να μη λησμονηθεί το παρελθόν. Πρέπει να υπερασπίσει τα παιδικά του χρόνια από το παρόν και το μέλλον. «Η υπεράσπιση της παιδικής ηλικίας» πρέπει από αυτή τη σκοπιά να αντιμετωπιστεί ως ιστοριογραφία της καθημερινότητας. Γιατί ό,τι αποκαλούμε «εποχή», υπήρξε κάποτε «καθημερινότητα». Και επειδή τούτο το μυθιστόρημα ενός μεγάλου έρωτα διαδραματίζεται από το 1929 έως το 1987 στη Γερμανία, και μας οδηγεί από τη Δρέσδη και τη Λειψία ως το Βερολίνο και το Βισμπάντεν, είναι ένα γερμανικό έπος αυτής της εποχής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]