Εν αρχή, ην το `θαυμάζειν`. Μυθικές κοσμογονίες και `ορθολογικές` κοσμολογίες επεχείρησαν να κατανοήσουν αυτό που υπάρχει. Και ήλθε μετά η Επιστήμη, άρνηση και κληρονόμος της φιλοσοφίας. Ο κλασικός ορθολογισμός είχε τα ιστορικά του όρια. Όμως, μετά από μια μακρά οδύσσεια δύο χιλιάδων χρόνων, το ανθρώπινο πνεύμα άρχισε να θέτει ερωτήματα στη Φύση, με νέα μέσα: Είχε έλθει η ώρα της Επιστήμης και του Λόγου. Εντούτοις, τέσσερις αιώνες μετά τον Γαλιλαίο, νέες μορφές ανορθολογισμού, παλαιές και νέες μορφές δεισιδαιμονιών, εξακολουθούν να δεσπόζουν στο πεδίο της Ιδεολογίας. Από τη μια μεριά ο επιστημονισμός, η ξηρότητα του θετικισμού και ένα πλήθος αντιρεαλιστικών ρευμάτων. Από την άλλη, νέες μορφές χυδαίου ή ψευδοεπιστημονικού μυστικισμού. Τέλος, στη `μεταμοντέρνα` εποχή μας, ο νέος γνωσιοθεωρητικός σχετικισμός και οι νέες αναγγελίες του θανάτου της φιλοσοφίας και κάθε `μεγάλης αφήγησης`.
Ο χαρακτήρας αυτού του βιβλίου δεν είναι πολεμικός. Στόχος του είναι να διαμορφώσει μια μονιστική-υλιστική αντίληψη για τον κόσμο, με την ανάλυση και τη φιλοσοφική αξιοποίηση των φυσικών επιστημών.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]