[...] Κατά το Σέλλινγκ, η Τέχνη ως μορφοποίηση (εκκοσμίκευση) της ουσίας είναι όργανο φιλοσοφικής γνώσης ανώτερο και από την ίδια την κλασική φιλοσοφία ["Η φιλοσοφία της Τέχνης", διαλέξεις των ετών 1802 - 3, 1859]. Είναι μια συμβολική αναπαράσταση του Απόλυτου: οι μεγάλες "Ιδέες" πραγματώνονται στα έργα τέχνης, όπου αποκαθίσταται η υπερβατική πραγματικότητα, οι "Ουσίες". (Σχετική είναι και η κριτική της θεωρίας της μίμησης στη διάλεξη που παρουσιάζουμε). Στην Τέχνη, μια Σελλινγκιανή αρχή ανάλογη με την Εγελιανή "σύνθεση", συνυπάρχουν σε υπερκόσμια αρμονία, ελευθερία και αναγκαιότητα, συνειδητή και ασυνείδητη δημιουργικότητα: είναι το αποκορύφωμα κάθε φυσικής και πνευματικής ανάπτυξης. [...]
(από τα σχόλια του μεταφραστή)
