Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα που είχαν μια κόρη απίστευτα χαζή και απίστευτα άσχημη. Τη μέρα που η πριγκίπισσα έκλεισε τα δεκαεφτά, πήγε να βρει τη μητέρα της στο δωμάτιό της: - `Θέλω να παντρευτώ!` Της είπε. Η βασίλισσα διέκοψε το πρωινό της μακιγιάζ. Προσπάθησε να λογικέψει την κόρη της: - `Μαντολίνα, αγάπη μου, είσαι μικρή ακόμα. Δε νομίζεις πως θα έπρεπε να περιμένεις λίγο; `- `Θέλω να παντρευτώ!` Ποπό, πρόβλημα! Πώς να παντρέψουν μια τόσο άσχημη και χαζή πριγκίπισσα; Με ποιον; Και πώς να πολεμήσουν τις νεράιδες; Υπάρχει λύση; Ίσως ναι, αλλά ίσως και όχι, ή, όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός, `Θα μπορούσαμε και θα γινόταν, ίσως, υπό τον όρο να μπορέσουμε. . . Ας κοιτάξουμε στον Κατάλογο των Πριγκίπων!`.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
