Το γεγονός ότι το 1954 έγινε ένα «διεθνές σεμινάριο» με θέμα « Ο Ρόλος των μουσείων στην εκπαίδευση», ήταν κάτι όντως πολύ σημαντικό και βέβαια πρωτοποριακό, όπως σημείωνε στην εισήγησή της η Πρόεδρος (1997) του Ελληνικού Τμήματος του ICOM, Τέτη Χατζηνικολάου. Το ότι χρειάστηκαν όμως τριάντα ολόκληρα χρόνια για να επαναληφθεί , εν τινί μέτρω, το εγχείρημα στην Ελλάδα με την Α΄ Συνάντηση Μουσειολογίας (1984), με θέμα «Το μουσείο στη σύγχρονη κοινωνία», θα πρέπει μάλλον να μας δημιουργεί ερωτηματικά. Τα δέκα χρόνια που χρειάστηκαν έκτοτε για να μας απασχολήσουν και πάλι στην Ελλάδα τα μουσειακά πράγματα (το 1993, στο πλαίσιο της Συνάντησης της Διεθνούς Επιτροπής Μουσειολογίας [ICOFOM] στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, με θέμα «Μουσεία, χώρος και εξουσία») συστοιχίζονται με το βαθμό ενδιαφέροντος μας για το ελληνικό μουσειακό τοπίο. Πώς λοιπόν τέσσερα μόλις χρόνια μετά πραγματοποιείται ένα διεθνές συμπόσιο για «Τα μουσεία στον 21ο αιώνα τόσο από τη μεριά της θεωρίας όσο και από τη μεριά της πράξης»; Οι στόχοι είναι οι εξής: α) Να έρθουν σε επαφή οι «θεωρητικοί» και οι «πρακτικοί» των μουσείων στην Ελλάδα, με τη βάσιμη ελπίδα ότι οι εκατέρωθεν μαρτυρίες και οι κοινές αγωνίες θα άρουν τις εκατέρωθεν δυσπιστίες και β) Να δοθεί βήμα στην κριτική παρρησία προσώπων διεθνώς καταξιωμένων στο χώρο της μουσειολογίας, με την ενδόμυχη ελπίδα ότι όλοι μαζί , «θεωρητικοί» και «πρακτικοί» θα αναρωτηθούμε, μήπως στην Ελλάδα δεν είναι στραβά τα άρμενα αλλά μάλλον εμείς στραβά αρμενίζουμε, με το μερίδιο της ευθύνης που στον καθένα μας αναλογεί. γ) Τρίτος στόχος ήταν η σύνοψη των απόψεων που θα διατυπώνονταν και από τις δύο πλευρές να αποτελέσει μια πραγματική αφετηρία για το υπό ίδρυση τότε Διατμηματικό Πρόγραμμα Μουσειολογίας στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]