Η μεγάλη παντομίμα, με σημαίες και κούκλους μικρούς και μεσαίους. Με αυτή την κωμωδία ο Φο στρέφεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο μεγάλο λαϊκό θέατρο βγάζοντας στην επιφάνεια τους μεγάλους κούκλους της σικελικής παράδοσης (κάτι σαν το αμερικανικό Bread and Puppet Theatre). Το έργο τοποθετείται στη μεταπολεμική Ιταλία, μετά την πτώση του φασισμού, ώς και τα γεγονότα του Μάη του ’68. Στη σκηνή δεσπόζει μια μαριονέτα-κούκλος που αντιπροσωπεύει τον φασισμό. Τα πρόσωπα του έργου ‒σύμβολα που γεννιούνται από αυτόν ή τον αντιμάχονται‒ προσπαθούν είτε να επιβάλουν την εξουσία τους είτε να αντιδράσουν σε αυτήν αντίστοιχα.

Ο συγγραφέας, που θεωρεί το θέατρο ως μέσο στρατευμένο στην υπηρεσία του λαού, αναζητά ένα κοινό διαφορετικό μέσα «στον κύκλο της αριστεράς» που του επιτρέπει να κάνει τη σάτιρά του πιο βίαιη αλλά και να υπογραμμίσει την πολεμική για την αναμόρφωση του κομμουνιστικού κόμματος ‒ η ασυνήθιστη πιθανότητα ενός θεάτρου που συνδιαλέγεται με τα πλήθη είναι έξω από τα σχέδια και τις διαθέσεις των διαφόρων τυπικών οργανώσεων.

Το θέατρό του γίνεται ο τόπος που συναντιούνται όλοι οι νέοι φοιτητές και αμφισβητίες που σχεδόν από χρόνια είχαν απαρνηθεί το αστικό θέατρο.