Με τρυφερό βλέμμα και καθαρή γλώσσα, το βιβλίο φωτίζει την αγάπη, τη μνήμη και την ευθύνη απέναντι στον τόπο. Δεν υμνεί ούτε καταδικάζει· στοχάζεται. Κι ενώ τα όνειρα της Ζαννετίνας διασταυρώνονται με τη ζωή, ο αναγνώστης καλείται να δει τη Μύκονο πίσω από τις βιτρίνες: εκεί όπου ένας πελεκάνος μπορεί να γίνει πρόσωπο αγαπημένο και μια κοινότητα να μετρηθεί με τον «γίγαντα» της εποχής – χωρίς ποτέ να χάσει την ψυχή της.