Με έντονη δραματικότητα, διακειμενικές αναφορές σε αρχαία τραγωδία, ομηρικό και φιλοσοφικό λόγο, αλλά και με γλώσσα σωματική, ερωτική και εξομολογητική, ο ποιητής συνθέτει ένα πυκνό, ενιαίο ποιητικό σώμα. Ο μύθος συναντά την προσωπική ιστορία, το πένθος συνομιλεί με την πίστη στον Λόγο, ενώ οι λέξεις γίνονται οι ίδιες τόπος μάχης και λύτρωσης.
Μετά τα Ίε Παι, Τα Προμηθή και Το ἀείζωον, η Σφαγή του Αστερίωνα επιβεβαιώνει την ιδιαίτερη, αναγνωρίσιμη φωνή του Χρήστου Τζανάκου στη σύγχρονη ελληνική ποίηση, ως μια πρόταση υψηλής αισθητικής και φιλοσοφικού βάθους.