Ο δημιουργός μέσω των λυρικών του στίχων εκφράζει την πεποίθηση ότι στις κοινωνίες των ανθρώπων επιβάλλεται πανσέληνος και ο άνθρωπος χάνει τον προσανατολισμό του σε έναν κυκεώνα δεινών.
Ο ποιητικός λόγος δεν περιορίζεται στη διαπίστωση της παρακμής· λειτουργεί και ως κραυγή αφύπνισης, ως υπόγεια προτροπή για επαναπροσδιορισμό της ανθρώπινης ταυτότητας και επιστροφή σε μια βαθύτερη, αυθεντικότερη μορφή ύπαρξης.