Στὰ δεκατέσσερα μου χρόνια, στὴν πρώτη αὐγὴ τῆς ζωῆς μου, εἶχα διαβάσει ἤδη ὁλόκληρο τὸν Ἰούλιο Βέρν, σὲ ἐκείνους τοὺς καλαίσθητους μικροὺς δεμένους τόμους τῶν ἐκδόσεων «Ἀστέρος», ποὺ ἀκόμα φυλάω στὴ βιβλιοθήκη μου. Κι εἶναι ἀλήθεια, ὅτι οἱ ἐξαίρετες ἐκεῖνες μεταφράσεις τοῦ Ζὰν Πὼλ Μενεστρὲλ καὶ ἄλλων, μὲ βοήθησαν τὰ μάλα νὰ μάθω σὲ πολὺ καλὸ ἐπίπεδο τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. Στὴν ἴδια περίπου ἡλικία ἄρχισα νὰ συνειδητοποιῶ ὅτι στὴν περιοχὴ ποὺ ζοῦσα καὶ μεγάλωνα ὑπῆρχε μία γλῶσσα ποὺ ὑποχωροῦσε καὶ μία γλῶσσα ποὺ κέρδιζε ἔδαφος. Οἱ παπποῦδες, καὶ πολὺ περισσότερο οἱ γιαγιάδες, - στὴν κυριολεξία ἄνθρωποι ποὺ ἔρχονταν ἀπὸ ἕναν ἄλλον κόσμον καὶ μία ἄλλη ἐποχή - μιλοῦσαν σχεδὸν κατ' ἀποκλειστικότητα ἀρβανίτικα, μία γλῶσσα τὴν ὁποία οἱ μορφωμένοι τῆς περιοχῆς, ἀλλὰ καὶ ἡ γενιὰ τῶν γονέων μας εἶχαν ἀπορρίψει σὰν «αἰσχρὴ καὶ πρόστυχη!»

Πολὺ εὔλογα θὰ ἀναρωτηθεῖ κάποιος, σήμερα ποὺ τείνουν ὅλοι νὰ ξεχάσουν ὄχι τὴ γλῶσσα - αὐτὴ εἶναι ἤδη παρελθὸν μαζὶ μὲ τὰ περισσότερα ἀρβανίτικα τοπωνύμια - ἀλλὰ καί τὸ ὅτι κάποτε μιλιόταν σὲ αὐτὸν ἐδῶ τὸν τόπο, τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ μὲ ἔκανε νὰ μπῶ σὲ τέτοιο κόπο; Τὸ μόνο ποὺ μπορῶ νὰ ἀπαντήσω εἶναι ὅτι ἐκπλήρωσα ἕνα χρέος ἱερὸ πρὸς τίς γενιὲς ποὺ ἔφυγαν καὶ πρὸς τίς σκιὲς τῶν προγόνων μου ποὺ ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων, μέσα ἀπὸ τὴ φωνὴ τοῦ πατέρα μου, κάποτε μοῦ εἶπαν: γγέγγε ντἴάλἔθι ίμ τςἔ τἔ θόνἔ εδέ μος χαῤό! Τὸ ἔργο αὐτὸ εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀπάντηση μου: νἔκἔ ε χαῤόβα!